Sunday, January 29, 2012

*** සමාකරන් අප්පච්චී *** Part - 01

පළමු දිගහැරුම


 
          සුදු රෙද්දක් පොරවා ගත්තාසේ අවට සියල්ල මීදුමෙන් වැසී ඇත. ගස්වලට වැටී ඇති පිණි බිංදු අතින් අල්ලමින් මම මිදුලේ ඇවිද්දෙමි. හැමදාමත් අවුරුද්දට සැරයක් නුවරඑළියෙ එන අපි එහි සුන්දරත්වය හදවතින්ම විදගන්නෙමු. සෙරෙප්පු දෙකක්ද නොදමා තණකොළ උඩ ඇවිද යනවිට අපූරු සුවදායී බවක් දැනේ. නිවසේදී මට මෙලෙස එළියටවත් එන්නට සිතෙන්නේ නැත. ඒ.....රන්මුතු˜ බංගලාවෙන් එළියට එන අපි වාහනයට පය තබයි. එතනින් ඇරුනුකොට රන්මුතු සදකිරණි වික්‍රමසිංහට වෙන දෙයක් නැත.


අයියලා හතරදෙනා මට ලෝකයක් වටී. අප්පච්චී මහමෙරක බර හදවතේ තුරුල් කරගෙන ඇතිබව මා දන්නේය.
—රෝසමල˜ පිනිබාල හෙම්බිරිස්සාව හැදෙයි......
ලොකු අයියා මා අසල හිදියේය. අයියාට  හිනහාවී මා ඔහුට තුරුල් වුනෙමි. අයියා මගේ ඔළුව අතගාමින් නිවස දෙසට දෙපා එසවූයේය. ඒ අතරින් ඈතින් පේන කදු පංති දෙසට නෙත් යොමා එළිය දෙන්න කිරණ විහිදන හිරු රැස් දෙස බලමින් මම දෑසට සුන්දර හැගුම් එකතු කළෙමි.එය මට දරාගන්න බැරි හැගීමකි. හැමදාමත් ගස්වැල් ඉරහද තාරකා වලට මම පෙම් බැන්දෙමි.
—ඔය ආයිත් පොද වැටෙනවා....මං ආවෙ නැත්නම් රෝසමල තාම එළියෙ...ඉක්මන් කරමු....˜ කියා මා ඔසවාගෙන ඇවිත් සාලයේ පුටුවක් මතින් තබා මගේ නළලද ඉඹ ලොකු අයියා කුස්සිය දෙසට ගියේය.
—හීතලද මගෙ මැණිකට....


—නැහැ අප්පච්චි....


—අපි අද හවස ගෙදර යන්...,


—අනේ අප්පච්චි අපි අද මල්වත්තෙ යන්....


—හැමදාම යනවනෙ මැණික...


—මං ආසයි අප්පච්චි...


—පුතාගෙ සතුට මගෙත් සතුට....


එසේ කියමින් අප්පච්චි මා අසලම හිදගත්තේය. පිරිමි දරුවන්ම හතරදෙනෙක් හිටි අප්පච්චීට මාද පුතෙකි. කවමදාවත් දුවේ කියා ඔහු මට කියන්නේ නැත. අයියලාට මැණිකෙ නැන්දාට රෝසමල වූ මා අප්පච්චීට මගෙ මැණික විය.


    ලොකු අයියා දුම් දමන කෝපි කෝප්පයක්ද ඇතිව මා ගාවට ඇවිදින් හිද ගත්තේය. 


    —ලොකු පුතේ ඕක නිමලා දෙන්න...නැත්නම් මගෙ මැණික පුච්ච ගනියි....


    අප්පච්චී ලොකු අයියාට කීවේය. අවුරුදු දහහතක වයසක පසුවූවත් ඔවුන්ට මා තවමත් පොඩි දරුවෙකි.


    —කෝ ලොකු අයියෙ මද්දු අයියලා තාම නිදිද....?


    —තවම හතයිනෙ..,රෝසමල උදේ පාන්දර නැගිටලා මිදුල පුරා ඇවිද්දට ඒ තුන්දෙනා හොදට ගුලිවෙලා නිදි....


    —අනේ අහරවමු...,අපි යන් මල්වත්ත බලන්න...


    —උදේ පාන්දරම බැහැනෙ රෝසමල අපි තව ටිකක් ඉමු....එහෙම කියා චුට්ට චුට්ට කෝපි කෝප්පය පෙවූ ලොකු අයියා මුහුණ සෝදගන්න යැයි කියා ගියේය.මාද දිග අඩි තියමින් තරප්පු පෙළ දිවුවෙමි. අප්පව්චි — මගෙ මැණික වැටෙයි..කීවද මා දුවවිත් කාමරයේ ඇදේ පෙරලුනෙමි.


    —අනේ...අනේ..,මේ බලන්න ඉරත් පායලා....රෝසමල තාම නිදි...එහෙම කියා හිනැහෙනවා මට ඇසිණි.ඇස් ඇර බලද්දී ලොකු අයියාත්, මද්දු අයියාත්, දෙවෙනි අයියාත් චුටි අයියාත් එක පෙළට මගේ කාමරයේ ඇද අසල විය. දෙවෙනි අයියා මා ඔසවා ගනිද්දී මද්දු අයියා තුවායද රැගෙන බාත්රූම් එක දෙසට ගියේය.ලොකු අයියා අල්මාරිය අරිද්දීි චූටි මගෙ සෙරෙප්පු දෙක ළං කලේය. මුහුණ සෝදා ඔළුව පීරා ඔවුන් මගේ හැඩ බැලුවේය.


    —මෙයා රෝසමලටත් වැඩිය ලස්සනයි...,චුටි අයියා කීවේය. ඉතිං මේ අදරය මට ජීවිතයේ සුවද ගෙනෙයි.


    අප්පච්චි ඩ්‍රයිවින් සීට් එකේ හිදගත්තේය. ලොකු අයියාත් මාත් ඉදිරිපස හිදගත්තේය. මද්දුත් දෙවෙනිත් චූටිත් පසුපස හිදගත්තේය. අප්පච්චි මල්වත්ත දෙසට වාහනය පැදවූ අතර අවට ඇති නොයෙකුත් දේ ගැන මා විමසද්දී, 


    —රෝසමල කියවන්නෙ ගිරවියක් වගේ කිය චුටි අයියා කෑගැසුවේය.


    —ඉතිං මං හැමදාම එනවයැයි....,අවුරුද්දකට සැරයයි එන්නෙ...,ඔයාලනම් හැමදාම එනවා ඇති...,ගෙදරයි ඉස්කෝලෙ ගිය කාලෙයි විතරයි මං දන්නෙ....,


    අප්පච්චිගෙ මුහුණ වෙනස්වූයෙත්, ලොකු පිටුපස හැරී එකිනෙකාට මුහුණින් මුහුණ  බලා ගත්තේත් එක පාරටමය. මා අතින් වැරදි දෙයක් කියවුනාදැයි මා සිතුවෙමි. අම්මා ගැන මට මතකයක් නැත. අප්පච්චි කියන්නේ මා ඉපදෙන විට අම්මා මිය ගිය බවයි. එහෙයින් කිසිදිනක රන්මුතු බංගලාවෙ මට උපන්දින සාද නැත. එහෙත් එදිනට අපි කොහේ හෝ පන්සලකට යයි. හැමදාමත් මගේ උපන්දිනය දා අප්පච්චි මා තුරුල් කරගෙන මහමෙරක් තරමට කල්පනා කරයි. එහෙත් මතකයක් නැති අම්මා ගැන මට තේරුමක් නැත. අප්පච්චි අයියලා හතරදෙනා මගේ හුස්ම පොදය. ඉතිං මගේ අතින් වැරදි දෙයක් කියවුනාදැයි සිතමින් මගේ දෑසට කදුළු ඉනුවේය. නොදැනුවත්වම දෙකම්මුල් අතරින් ගලා යනවිට අප්පච්චි එක අතකින් මා තුරුල් කරගනිමින්,


    —මීට පස්සෙ මගෙ මැණිකට එහෙම වෙන්නෙ නෑයි කීවේය.
මල්වත්ත අසලට ඇවිදින් බසින තුරුත් අපි කිසිවෙක් කතා කලේ නැත.


     —එන්න රෝසමල මං අල්ල ගන්න ඔයාව...
ලොකු අයියා එසේ කියමින් මගේ අතින් අල්ලා ගත්තේය.

    වසන්ත කාළය බැවින් නුවරඑළිය මල්වත්ත මලින් බරවී තිබුණි. හිතට කියාගන්න බැරි හැගීම් ගොන්නක් එකතු විය.


    —බලනවකො අර කෑල්ල දිහා...එකපාරටම මද්දු අයියා කීවේය.


    —ෂා....මාර පැද්දිල්ල....චූටි අයියා පොහොර දැම්මේය.


    —චූටි.....ඔයා නම් හොදටම නරක්වෙලා..... ලොකු කී විට..,


    —ඇයි මං විතරක්...මද්දුත් එහෙමනෙ...,චූටි අයියා කීවේය.


    —දෙන්නම හැදිලා ඉවරයි ....කියමින් ලොකු අයියා මා අත තදට අල්ලා ගත්තේය. ඒ අතර තුර මද්දුත් චූටි අයියාත් අමනාපයට වාගේ  හිනැහෙමින් අප පසුපසින් ආවේය.


    —වාව්...හෙඳන් අවිත් වගේ..........ආයිමත් චූටි කාට හෝ ගැහැණු ළමයෙකුට විහිළුවක් කරන්න පටන් ගත්තේය.


    —ආනන්දෙ අය ගැහැණු ළමයි දැකලා නෑ....මද්දු අයියා හරහට කීවේය...
    —ආ.....ආ....ආනන්දෙ අය ගැහැණු ළමයි නොදැක්කට කමක් නෑ.....ලුම්බිණියෙ උපාසකයො වෙන්න ඇති.....


    —ඔප්කෝස්.....හොද හැදිච්ච උපාසකයො....ඒකනෙ හලෝ ලුම්බිණිය කියලා කියන්නෙ.....


    —අපොයි ඔව්.....මොකටද ඉතිං බලන්න තිබුණා ඉස්කෝලෙ ඇරුනම අර ගැ...හැ....ණු....


    —හෝව්....හෝව්.....ගාගෙන මද්දු අයියා චූටි අයියාවත් ඇදගෙන වෙනත් පැත්තකට හැරුණේය. දෙවෙනිත්  අප්පච්චිත් හෙමින් සැරේ මල්වල සුනදරත්වය විදගන්නා බව පසුපස හෑරී බැලු මට පෙනුණි.


    ලස්සනට පිපුනු රෝසමල් ගොඩක් ළග නැවතී මම හිනැහුනෙමි. ලොකු අයියා අසල බංකුවක හිදගත් නිසා මම රෝසමල් යාය මැදට ගියේය. රෝසමල් නාසයට ළංකර ගනිමින් සුවද විදගත් මහිතට අමුතු නැවුම් හැගුම් ගොන්නක් ගලාගෙන ආවේය. එහෙත් ඒ කිසිවක් වෙන්කර හදුනා ගන්නට මට ඇවසි නොවීය.


    —ඕ.....හෝ.....රෝසමල් මැද්දෙ එයත් රෝසමලක් වගේ.....එකපාරටම කවුරුන් හෝ කියන දෙයක් මට ඇසුණි. මම හැරී බැලුවෙමි.


    ලස්සන නිල්පාට ඇස්දෙක, අපිළිවෙලට විහිදුනු කොණ්ඩෙ, ලස්සන සුදු මුහුණ, උස.... උසට සරිලන මහත, මා වශීවී වාගේ ඔහු දෙස බලා හිදියේය. ඔහු යාන්තමට මා සමග සිනහ විය..


    —නැහැදිච්ච කොල්ලො රෝසමල මෙහෙ එන්න...කියමින් ලොකු අයියා මා ඔහුගේ සවිමත් අතට හිරකර ගත්තේය...


    මා ආපසු හැරී බලන විට අර පිරිමි ළමයා ඒ සිනහාවෙන්ම මුව පුරවාගෙන මදෙස බලා හිදියේය. මා පිටුපස බලනවා ලොකු අයියා දුටුවේය.


    —රෝසමල හොද නිති අය දිහා බලන්න එපා. ඒ අයට අම්මලා තාත්තල උගන්නලා නැද්ද මන්දා.....එසේ කියමින් ලොකු අයියා මා සමග මල්වත්තේ අනෙක් කොටසට ගියේය. 


    —රෝසමල.....මේ ඔයාගෙ ස්විටරය.....රෝස පදුරක පැටලිලා තිබුණා.....මා හැරී බලනවාත් සමග


    —මොකක්ද මේ වෙලා තියෙන්නෙ.....?හැසිරෙන්නවත් දන්නැද්ද.....එසේ කියමින් ලොකු අයියා අර පිරිමි ළමයාට රළු වූයේය.


    —මේ නංගිගෙ ස්විටරය එයා ඉදිය තැන ගහක පැටලිලා තිබුණා.ඔයාලා ගියාට පස්සෙයි මම දැක්කෙ....ඒක දෙන්න කතා කලේ.....වැරැද්දක් නම් සමාවෙන්න.....



    —මොකද සිහින අවුලක්ද?....කියපන්..... කියමින් තවත් පිරිමි ළමයි ටිකක් එතනට ආවේය..


    —මොකුත් නෑ මචං..... කියමින් ඔහු අර පිරිමි ළමයි සමග යන්න ගියේය.


         සි...හි....න.....

          මගේ හිත තුළ එය රැව් පිළිරැව් දුන්නේය. සත්තකිනම ඔහුට ඒ නම අපූරුවට ගැලපෙන්නේය. ඔහු සිහිනයක් ලෙසම මා ඉදිරිපට රැදී සිහිනයක් ලෙසම නොපෙනී ගියේය.


අර ඈත සඳ වගේ
කතා කරනවා 
නුඹේ ඇස්.....

ළගට වී සඳෙ
විදගන්න මට
සිතුනා හොදේ....


හමුවුනත් සඳ
අද මේ ලෙසේ
යලි දකිනු කෙසේ....


සිහිනයක් වී
සඳ හදවතේ
...සිහින.. නම
ලියවුනේ.....



____________ නැවත හමුවෙමු ______________



7 comments:

  1. ලස්සන කතාවක ඇරඹුමක් අක්කේ.. ඉතිරියත් ඉක්මනට ලියමු.. මම එනවා..

    ReplyDelete
  2. තවත් ආදර කතාවක් වගේ!:)
    දිගටම ලියමුකො!

    ReplyDelete
  3. akke..meka man kiyawala tiyenawa me wagema kathawak Bawana magazine eke.. eka wage katha 2k wenna baaa hodada

    ReplyDelete
  4. හැමදාම වගේ ඇවිත් යන දිනේ මල්ලී නුවන් මල්ලී ස්තුතියි....

    @ Anonymous = වරදවා හිතන්න එපා මම භාවනා කියන පත්තරේ කියවන්නවත් ආස නැහැ.. මම මේ ලියාගෙන කතාවක්.. පටන් ගත්තා විතරයි තාම...

    ReplyDelete
  5. නියමයි අක්කේ ඔයාට හොඳට කතා ලියන්නත් පුලුවන්නේ..... දිගටම ලියමු ජය....

    ReplyDelete
  6. ම් ම් බලමු බලමු මල්ලියේ...තාම පටන් ගත්තා විතරයි...කතාව හිතේ... ගලපගන්න ඕනි ඉඩ තියෙන වෙලාවට....

    ReplyDelete
  7. lassanata liyanna akki....

    ReplyDelete

ඔබේ පැමිණිම මට සවියක්.

ඉතින් සොඳුර

 ඉතින් සොඳුර , ජීවිතේ කොයි හැඩේදැයි නොවිමසන්න, ඔබ ගිය තැන සිට මා  දරාගත්තේ කෙසේ දැයි නොඅසන්න  ආදරයක අකුරු අතරට වැඩි යමක් ඔබේ ඇසුරෙහි මා විඳි...