අත්තටු රිදුනා පමණයි...part 5

     අත්තටු රිදුනා පමණයි. part 5. The End.

එතැන් පටන් මා සුවය ලබා නිවසට පැමිණෙන තුරුම නදුනි හැමදා වාගේ මා සමග හිදියේය. ඇය මගේ සැප සතුට කෙසේ වෙතත් දුක කදුළ ළග තනි රැක්කේය. දැහැන්ව අමතක කරන්න යැයි ඇය මට නොකියා කීවේය. නමුත් දිය යට ඔබන රබර් බෝලයක් සේ දැහැන් මගේ හිත උඩට එයි. ආයෙම කවමදාවත් දැහැන්ව මම බලන්නේ නැත කියා හිතා ගත්තද ඔහු නොදකින එක දවසත් මට හීනයක් නොදකින රැයක් සේය.
    නමුදු මොනම අන්දමින් හෝ දුක දරාගෙන දැහැන්ගෙන් ඈත් විය  යුතුය. එමෙන්ම සිතුමිණි නංගීටද දුකක් දෙන්නට මට බැරිය. දැහැන්වත් ඔහුගේ පෙම්වතියවත් ඈත් කර තබන්නට මට ඇවසි නැත. නමුත් මගේ මේ අකීකරු හිත දැහැන්ටම ආදරය කරන්නට දගලයි.
    ඉතිං ඊට සතියකට පමණ පසු මම නදුනි සමග දැහැන්ගේ ජ්ෙඬී එකට ගොඩ වැදුනේය. නිශ්චිත අරමුණක් මා තුළ නොතිබුණද නදුනි දුරකථන ඇමතුම සම්බන්ධ කර ගැනීමට දුරකථන කුටියට ගියේය.
   —සෙව්මි...කියන්න පැටියො දැන් ඔයාට සනීපද...
දැන්නම් ගතේ කිසිම අසනීපයක් නැතත් ඔබ දැකීමෙන් මගේ හිතේ අසනීපය සුව වූ තරම මෙපමණ යැයි මට කියන්නට බැරිය.
   —කවුරු මොනා කීවත් මට ඔයා නැතුව බෑ සෙව්මි...මගේ ආදරය ඔයා...මට සිතුමිණී එපා...එයා මට ආදරේ නෑ..හරියට වද දෙනවා....
එක පාරටම දැහැන් කියවා ගෙන ගියේය. ඉතිං මේ අවනඩුව කාට කියන්නද... ගැහැණු හිතක් වූ මගේ හිතද දැහැන් අසල අසරණ විය. නමුත් මා දැහැන්ට ඒ බව නොඅගවා....
   —දැහැන් ඔයාගෙ සතුට සිතුමිණි...ඔයා බොරු කරන්න එපා ඔයාගෙ හිතට...මට දුක දැනෙන්නෙ නෑ දැහැන්...ඒ මම විතරයි ඔයාට ආදරය කලේ...ඒ හින්දා ඔයයි සිතුමිණියි හැමදාම හොදින් සතුටින් ඉන්න දැහැන්....
   —සෙව්මි...මේ අහන්න...මට තේරෙනවා...ඒත් මට ඔයාව ඕන...මට සිතුමිණිව එපා...එයාට වෙන බෝයි කෙනෙක් ඉන්නවා. ඒත් එයාට මං ගාව සමාව තිබුන හින්දා මෙහෙම වුනේ...නමුත් දැන් මා ගාව සිතුමිණිට සමාවක් නෑ සෙව්මි...
  —දැහැන් මම කැමති නෑ ආයිමත් ඔයාලා දෙන්නා අතර මං හින්දා ප්‍රශ්න ඇති වෙනවට...ඒ හින්දා හැමදාම හොදින් ඉන්න මං යනවා...
කියා නදුනිද දමා මා මගට බැස්සේය. දැන්නම් හයිය කර ගෙන තිබූ හිත මහා වැස්සක් සේ කඩාගෙන වැටුනි....දැහැන්...අනේ මං ඔබට ආදරය කරන තරමක් ඔබ දන්නේ නැත. ජිවිතයේ මට දිනන්නට දෙයක් තිබුනේ නැත. තිබුණා නම් තිබුනේ එකම එක දෙයකි. එනම් ඒ ඔබවය. ඔබේ ආදරයය. නමුත් මට පවක් කරන්නට බැරිය. කිසිවෙකුට දුකක් දෙන්නට බැරිය. දුක මා ගාව තබා අනෙක් අයට සතුට ඛෙදන්නට හැකි නම් එය මගේ සතුටය.

    මා නදුනිද දමා ගෙදර දුවගෙන ආවේ ඇති තරමට ඇදේ පෙරළී ගෙන අඩන්නට කියා හිතාගෙනය. නැත්නම් මේ දුක් පොදි බැද තබා ගතහොත් දරා ගන්නට බැරිව මා ළය පැළී මිය යනු ඇත. මා නිවසට ඇතුල්වන විට
   —සෙව්මි...මොකද පුතේ...කියාගෙන අම්මා ඇසුවේය.
   —මොකුත් නෑ අම්මා...
   —මොකුත් නැති වෙන්නෙ කොහොමද...ඔය කඩාගෙන බිදගෙන දුවන්නෙ...
   —මගෙ ඔළුව කැක්කුමයි අම්මා...ඒකයි...
   —ඉදින් මං පැනඩෝල් 2 ක් අරගෙන එන්නම්....එසේ කියා අම්මා ගිය අතර මමද මගේ කාමරයට ඇතුළු විය. ඒත් මොහොතකින් අම්මාත් කාමරයට ආවේය.
   —ඔය ඇදුම් පිටින්ම ඇදේ පෙරලෙන්නද හදන්නෙ...ඇදුම් මාරු කරලා මූණ ටිකක් හොද ගනින් පුතේ...
   —මට බෑ අම්මා...කියා ඈ අත තිබුණ පැනඩෝල් දෙකද බී මා ඇදට වැටුනේය. අම්මා මා අසලින් ඇදේ කොනක වාඩිවී ඇගේ අතැගිලි මගේ හිසමත රටා ඇන්දේය. මට සුවයක් දැනුනද එය මට වවා ගත නොහැකි විය. හැඩුම අළුත් වූයේ ඉබේමය.
—    මොකද පුතේ මේ...ඉතිං අඩන්නෙ...
අම්මා එසේ ඇසුවත් මා කිසිවක් නොකියා ඇගේ ළමැදට තුරුල් විය. එදා වාගේම ඒ ළමැදේ උණුසුම රැකවරණය වෙනසක් නොවුනි. පුංචි සන්දියේ දැනුන ඒ අපූරු සුවද දැනුද අම්මාගේ හදවතින් ගලා එයි. වෙනස්වන ලෝකය හමුවේ සියළු දේ වෙනස් වුවද මවකගේ සෙනෙහස නොවෙනස් බව මට දැනුනි. අම්මා මා තුරුල් කර ගත්තේය. මට ඇඩෙන්නේ හේතු ගණනකටය. එහෙත් අම්මාට මේ කිසිවක් කියා ගන්නට මට බැරි විය. නමුදු මේ මොහොතේ මා ඇගේ උණුසුමට තව තවත් තුරුල් විය.
  දැහැන් මම මේ විද දරා ගන්නේ ජීවිතයේ මා විදින ලොකුම දුක වන්නට ඇත. මට ඔබගේ ආදරය අහිමි වීමෙන් මගේ ජීවිතයේ පරම සතුට මට අහිමි විය. එදවස වාගේම අදද මට කියන්නට ඇත්තේ —මගේ සද ඔබ..˜ කියාය. කිසිම දිනක ඔබ මගේ කර ගන්නට මට ඇවසි නොවු වග දැන්ද මම දිවුරා කියමි. එහෙත් ආදරය හමුවේ මා මෙතරම් අසරණ වූයේ ඇයි දැයි මාද දන්නේ නැත. ඔබේ සතුට හමුවෙහි මම මගේ ජීවිතයම අවමගුලක් කරගෙන කිසිවෙකුට නොපෙනෙන පාළු සොහොනක මිහිදන් වෙමි. මගේ ජීවිතය ඔබම විය. මගේ ආත්මය ඔබ විය. මගේ සිනහව ඔබ විය. කියන්නට නොදත්තද මගේ සන්තක හැමදේම ඔබම විය. එහෙත් මම හිත හදා ගන්නට තීරණය කළෙමි. ඒ මම ගැන සිතා නොවේ. මා වෙනුවෙන් මෙපමණ දුකක් උහුලන අම්මා ගැන සිතාය. ජිවිතයට පිරිමියෙකුගේ හව්හරණක් ඇවැසි යැයි සම්මතයේ වුවද මම එය පිළි නොගනිමි. නමුදු ජීවිතයකට ආදරය ඇවසියි කියා මා පිළිගන්නෙමි. මගේ ආදරය ඉල්ලා කොපමණ අය පසු පස ආවද මගේ ආදරය ඔබේ දෙනෙත් මුල නතර විය. එය හුදෙක් නිදහස් නිකළැල් පිවිතුරු ප්‍රේමයක් පමණක් කියා මම ඔබට කියමි.ආදරය ජීවිතයට මෙතරම් බලගතු යැයි මා දැන උන්නේ නැත. නදුනී නිතර නිතර කියන්නා සේ මා අහිංසක බව ඇත්තය. නමුත් දැහැන් අසලදි හිත තද කර ගනින් කියා ඇය මට අනන්තවත් බනින්නේය. එහි සත්‍යතාවයක් ඇත. එහෙත් මට එකම දෙයක් පැහැදිලිව කිවිය හැක. ඒ මේ තුන් ලෝකය පීරා සෙවුවද මට දැහැන්ට ඇර වෙන අයෙකුට ප්‍රේම කරන්නට බැරිය.්
 දැහැන් ඔබ සිත් මායිමට වී ඉනු මැන...

—අහස් ගැබට දෙනෙත් යැවුවෙමි
 සද කුමරු නැත නෙත් මායිමේ
 හැමදාමත් සදේ තනියට හිදි
 පුංචි තරුව නම් පායා ඇතේ
 හරියට ඒ මං වාගේ...
 සද ඇති රැයයි
 අහස හරි ලස්සනයි
 මගේ හිත නම් දුකින්
 දුර ගිය නිසා සෙනේ හිත
 දැනුත් ඉදහිට මතක් වෙයි මට
 අපි අපට පෙම් කළ තරම්
 ආදරෙන් මා ළග උන්නු ඔබ
 එදවස නෑ ආයෙත් එන්නේ
 අනේ නුඹ ළග උන්නා නම්
 මට හැකිය දුක විදගන්න
 ඔබේ පපු තුරුලේ
 තව එකම සැරයක් උණුසුම විදගන්න
 පිං පිරුවා මදි වෙන්න ඇති
 පවු කලේ මං හින්දා
 එපා ඔබ කළුවරක තනි වෙන්න
 ඔබේ ඒ කුල කුමරි
 කර ගන්න සදහටම ඔබේ
 හිත් කොනේ දුක තද කරන්
 අනේ ඔබ දමා යන්නට
 සැරසෙන්නෙ මේ දැන් මං
 මොහොතකට මට දෙන්න
 ඔබේ ඇස් මත තනිවෙන්න
 දුකක් නැතිව මට මැරෙන්න
 පාළු සොහොනෙ තනි වෙන්න

The End.