Monday, September 28, 2015

මොනිකා රුවන් පතිරණ වෙත ලියමි

පියුම් විලෙන් කවි මල් වැල් නෙලාගෙන
සියුම් තැනින් හිත් පතුලට ඔබාලන
නැවුම් රසෙන් පිරි නිමැවුම් පුරෝගෙන
වැදුම් ලබන කිවිඳිය ඔබ සදාතන


කිරණ රැසින් දකුණු ලකේ බබලාන
පහන නුඹයි සිරිලක අපෙ කවියාන
නුවණ පිරුණු දුව විය නොම වරදාන
මුහුණ මතක අය වෙති තව අපමාණ


හෙළ කවි වලින් හැමතැන නුඹ වපුරාම
පළකල තෙපුල් මිහිරිය අපහට හැමදාම
පරපුර නූතනේ යයි නුඹ ගිය පාරේම
ඉඳහිට අයකු අසනව කවුරුද කියලාම


පිලිකා මාරයා ඇවිදින් ගියෙ කැන්දාන
නොනිදා ඉන්න නොහිතුවෙ ඇයි තව කල්ම
හැර දා ගියපු එක යහපති යැයි හිතුනේද
කිසිදා නොඑන් මෙහෙ බොරු මුහුණුයි බෝම

සරතැස නිවන්නට සක්වල තෙර සිටිනවද
මඳහස නුඹේ කවි තුළ සිට අත වනනවද
පෙර කළ නොවේ දැන් කිවිවරු දුටුවාද
ගිය එක හොඳයි "මොනිකා" ඔහෙ සුවයෙන්ද ?

ඉතින් සොඳුර

 ඉතින් සොඳුර , ජීවිතේ කොයි හැඩේදැයි නොවිමසන්න, ඔබ ගිය තැන සිට මා  දරාගත්තේ කෙසේ දැයි නොඅසන්න  ආදරයක අකුරු අතරට වැඩි යමක් ඔබේ ඇසුරෙහි මා විඳි...