හැරවුමක්

බයිසිකලයේ යකඩ ගොඩ උඩ
හයේ කණිසමෙ පස්ස තිබ්බා
වේලපහ නැහැ වෙලාවට මම
ගරාජයෙ දොර ඇරල දැම්මා
මුහුණු ඇද කරගත්තු එක එක
පුදුම වාහන රවන් හිටියා
රුහුණු කිරි මීපැණිත් එක්කම
බෙදන හැටි මම දැනන් උන්නා

දවල් බත බංකුවක් උඩ
කන්න ඉදගත් පොඩිම කොල්ලා
අවුල් හිතකින් මගේ දෙස
බලා මොනවද ඇහෙන් කිවුවා,
මජන් පොඩ්ඩක් ගෑ වෙච්ච වතෙ
අලුත් ලස්සන කියා කියලා
පරණ වාහන හදන බාසත්
උකුසු ඇහැ කරකවල දැම්මා

ගිලන් ඇද උඩ නිදන අම්මගෙ
රුවත් හද යට තදට තියලා
රුවන් මහතගෙ කාර් එක
අදම ඕනැයි යකා නැටුවා
දුම් ගඳයි, කළු තෙලුයි, ඩීසල්
ගඳට පෙට්‍රල් සුවඳ දැනුණා
හම් පටිය ඉණ වටේ හන්දා
ඇවැසි තැන ආයුධය වූවා

කළුවරත් මැද තරුවලත් එළි
වැහි වලාකුළු ණයට ඉල්ලා
හරියටම වැඩ ඉවර වුනු විට
ගෙදර යන්නද මමත් ඇහුවා
ටිකක් හිටපන් වාහනේ අඩු
පාඩු මොනවද හොදට බලලා
යන්න ඉඩ දෙමි එතෙක් මෙතනින්
ඉන්න බැරිදැයි ලොක්කා ඇහුවා

ඉහ කණත් රත් වෙලා ඇඟ ලේ
ගොජ ගොජව නටනවා දැනුනා
නාකි හිවලට පයින් ඇනලා
ගෙදර එන්නට අම්මෙ හිතුණා
ලඳක් බන් උඹ මොකද මේ හැටි
යකඩ බඩු අල්ලගෙන ඉන්නේ
සුමුදු අත් දෙක දියන් මා හට
සුර සැපය පෙන්නන්න කිවුවා

ඉතින් ඉවසල බැරිම තැන තව
ටිකක් ඉවසන ගතිය බුදු බණක තිබුණේ
අනේ අම්මේ වේස බල්ලට
මදන ගායයි ඉහේ තිබුණේ
ගැහැණු, පිරිමින් කියා මොකටද
වැඩේ වෙනවා නේද ඇහුවේ
හිතට ආවෙම මුගේ තට්ටය
පළල දුවපන් ගෙවල් පැත්තේ

අතට අහුවුණ යතුරු පෙට්ටියෙ
ලොකුම නියනක් අතට ගත්තේ
නාකියා තෝ යන්න දෙනවද
මැරුම් කනවද කියා ඇහුවේ
ආයෙ රස්සා එතන නැහැ මම
ගෙදර ආවම හිතට ගත්තේ
අම්මා එක්කම ගෙදර දොරකඩ
යකඩ වැඩපල අදයි ඇරියේ

අතීතය - වත්මන - නංගි සහ මම

පරපුරෙන් පිළිවෙලට ආපු දන් සීට්ටුව
අම්මගෙ ඉහ ඉද්දරක තියෙනවා
පන්සලේ නමට ඇති ඉඩ කඩම් කුඹුරු මැද
කුස්සියේ ලිප අතීතය දන්නවා

ගිලන්පස ගෙනියන්න සීනි කොච්චර ද
පැත්තකින් නංගි ඇල් වතුර ගිලිනවා
හතර පෝයට සිල් නැතත් උතුරු සළුවෙන්
වහගත්ත කුණු කයක් බොහෝ උන් දරනවා

පුංචි දා විසි කරපු පන්සලේ දානෙ මලු
දෙස බලා හීල්ලුව පොඩි උනුත් ලොකු වෙලා
අව්ව වැස්සට කිසිම වෙනසක් නැතිව
බල්ලා පන්සලෙ බුර බුරා ඉන්නවා

හන්දියේ කඩේකට මලු පිටින් පූජාවෙන
දැහැත් වට්ටිය අතින් අත ගැටෙනවා
නංගියේ පන්සලේ පොල් වත්තෙ බිම වැටුණ
අතීතයෙ අපි තාම ඉන්නවා

ඝණ්ඪාර කුළුණ ළඟ සොරකමෙහි අනුහස්
තඩිම තඩි ලොකු අකුරු නටනවා
හැන්දෑවෙ දේවාලෙ දෙවියො ඇවිදින්
සිකිපිලින් ඔළු මතට තළනවා

අඳනකඩ ඇදන් ක්‍රිකට් පිටි සිරි මවන
හිමිවරුන් තවම එහි වැඩ වසනවා
බඳුනකට ගන්න බැරි ජීවිතේ අතරමං
කවි කතා උඹ එක්ක මම හොයනවා

පෝය දොළහට පන්සලේ සල්පිලේ
යකඩ කටකින් වතගොතය ඇහෙනවා
පැත්තකින් බිම ඉදන් ඒ දෙසට කණ යොමන
පිත් උන්නද මම තාම හොයනවා

හෙටයි හොඳ කුසුම්

කළුවෙච්ච අත් දෙකට කරගැටත් රවනවා
ගැලවිච්ච තැන් වලින් බඩ වියත පිරෙනවා
ඇඹරිච්ච නණ එක්ක අතැගිලිත් රිදෙනවා
තැම්බිච්ච අව්වටත් දැන් වෙහෙස දැනෙනවා

බාටා කඩයක් ළඟ පියැස්සක ඉඩෙ නැවතිලා
බාධා වෙන්නට එපා,යන හඬ එයි කැරකිලා
කාට කාටත් බයාදුවෙ සිනහවක් දල්වලා
පාට පාටින් සපත්තුත්, කුඩ හදමි පේවිලා

හයි හීල්ස් දාපු කණ්ණඩිය කළුම කළු නෝනගේ
දෙයියොවත් දන්නෙ නැහැ කොච්චි පරදින සැර ඇගේ
හයිය හත්තිය තියෙන ලොකු උන්ගෙ පුරාජේරුව තොගේ
ඉරුණු ගැලවුන තැන් මැහැහුවත් බැහැ උන් හරි රගේ

ලයිට් බිල් වතුර බිල් අතර, කෙල්ල ගවුමක් ඉල්ලලා
ෆයිට් කර කර ඇඟිලි තුඩු යයි ඉතා වේගෙන් වෙව්ලලා
රයිට් කියමින් දිවුවා මතකයි ජීවිතේ දුර හති හළ හළා
බයිට් ඩිංගක රහ බලන්නත් බැරි තරම් හිත බරවෙලා

ලෝක ධර්මය වගේ පාටින් තියෙන කුඩයක් ඉහළලා
සෝක වෙන අඩි නැති සෙරෙප්පුවෙ කඳුළු පිහිමින් හැඩකලා
කෝක කිවුවත් පැත්ත මාරුව තියෙන රටකම ගල්වෙලා
සෝමෙ අයියත් ඡන්දෙ ඉල්ලුව බාර් එක ළඟ රජවෙලා

පොඩි එකී තව කිරි උරයි මගෙ එකීගේ පපුවෙ ලැගලා
තඩි බඩක් උස්සගෙන ආවා ලොකු එකී මඟ වැරදිලා
කඩි ගුලක් වගෙ වත්තෙ එවුවොත් කයි කතන්දර වැඩිවෙලා
අඩි ගගහා යමු කුසුම් අපි "හෙටයි හොඳ" හිත රවටලා

ඒ මහා බය අදටත් තියෙනවා.

හිතන්නත් බැරිම මොහොතෙදි
පාසැලේ කොටු දැලෙන් එබිලා
වෙරළු අහුරක් මෙමට පාලා
ආදරේ හැටි මේ වගේමයි
කිවුව ඇස් දෙක මැවෙනවා

බිදුණු වීදුරු කැබලි වාගේ
දස අතේ විසිරිච්ච සිතුවිලි
නුඹේ නොඉදුල් විකසිතව ගිය
හදවතේ හැටි අහනවා
එදා වාගෙම ආදරේ බර දැනෙනවා

හොරණ නගරෙට ඉහළ අහසේ
සරණ විහගුන් කෑගසනු ඇහුනේ
පරණ හැගුමන් අලුත් කර කර
අපේ පෙම යලි යලිත් ලිවුවේ

බිදෙන් බිද මීවිතට කිට්ටුව
හිස් කරද්දී පෙම් සිහින ඔක්කොම
දවා අළුවී දුම් කැරලි මැද
නුඹේ උවනත තමයි මැවුනේ

ඉකිගසන්නට උරහිසක් නැති දා
මගෙ කියන්නට ප්‍රේමයත් නැතිදා
පොරබදින හුස්මකත් දැල්වෙන
ආදරේ ගිනි තමයි තිබුණේ

අතීතයෙ හිල්වෙච්ච හදවත
හිතින් වහගෙන සයනයට වැද
දම්මියේ මම තාම බෝඩිමෙ
නුඹේ සිතුවම පාට කරනවා
නැතිවෙලා ගිය බැල්ම හොයනවා

ආදරේ හැටි මේ වගේමයි
කියන්ට එන්නට හිතෙනවා
සමාවෙන්නැයි නුඹ කියයි මට
මහා බය අදටත් තියෙනවා

ඕල්ඩ් ලයිෆ් එක

( හේතුව —අ පො ස (සා. පෙ. ) ප්‍රථිපල එනතුරු හොරණ පෞද්ගලික ඇගලූම් කර්මාන්ත ශාලාවක මාස කිහිපයක් වැඩ කිරීමේ දී මා ලබා ගත් ජීවිත කමටහන් සිහිවීමෙන් උපන් හැඟුමකි.)

ඔතා ගෙන බත් එකක් උස්සන්
හතාමාරට පාරටම දිවුවා
හිතාගන්නට බැරිම මොහොතක
කතා නැතිවම කතා කෙරුනා
බොසා එන්නේ උදේ දහයට
කොකා කන්නේ හරියටම අටටය
නවා හිස බිම බලා හෙමිහිට
ඇසේ තියනා කවිය වැටුණා

බාටැක් එකේ කෝකිලා
හාවෙක් වගේ අත් උස්සලා
කාටත් හිනා ඛෙද ඛෙද වෙන්කලා
පෑහුනත් නැති වුනත්
හා කියා හිස සන් කලා
ඇගේ එල්ලෙන ජිප්සි ජෝඩුව
කම්මුලට හාදුව මුසු කලා
රඟේ දම දම එහෙම මොහොතක
ඇසේ තියෙනා කවිය වැටුණා

කංස මැෂිමට කකුළ දිඟ නැහැ
ඒකෙ වැඩ ගැන දන්නෙ දෙන්නයි
හංස ගමනින් ලයින් එක මැද
බොස්ගෙ පුතු එයි සුදුම මුහුණයි
කෙල්ලො දෑතින් රෙද්ද අල්ලන්
පපුව ඇතුලෙන් සද්ද කර කර
හිතෙන් එක එක කතා ගොත ගොත
බොස්ගෙ පුතුටම ලෝබ එමටයි
මැෂින් එක යට දෑත් උස්සන්
වැටුණු කවි වල අකුරු බොහොමයි

එක්කෙනෙක් පොඩ්ඩක් ලෙඩ වුනොත්
පේලියක් හිර වෙනව එක්ස්ප්‍රස්
මල්ලිකා මිස් කියන්නේ සුපවයිසර්
හැම වෙලේටම කට පුරා
ටාගට්...ටාගට්..ටාගට්...
තුන් සුත්‍රය වගේ තුන්වරුවම
තුසිතා මිස් කියන්නෙම
"කෙල්ලනේ අත ඉක්මන්ම කරපන් "
බැරිවෙලා හරි වුනෝතින් ඩැමේජ්
එදා දවසම හදවතත් ඇම්බියුලන්ස්
සයිරන් හඬක් පිට කර කරම
ඇස් වලින් වුනත් විසික් වෙයි
මාකටින් නෝනගෙන් මිසයිල

"ඕඩරේ හඳිසියි
ඕවර් ටයිම් ඉන්න වෙයි
චෙකින් එක ෆයිනල් බලන්නට
කෝ එන්න කටින් එකෙ අය "
කෑ ගහන්නේ බොස්ගෙ නෝනා
රෑ කියන්නෙත් දහවල වෙලා
දෑගිලිත් වෙහෙසට කොරවෙලා
කිරිත් නැති කිරි තේ හිරවෙලා
කෙල්ලො ටික ඕඩරේකට යටවෙලා
කවියකට එල්ලපු අකුරු යට කිමිදිලා
යෞවනය උන් රහසින්ම ගොලූ කලා
ජීවිතය ගැන මොනවද මුමුණලා
කවි කතා නොකියම ඉගිලූණා

ජීවිතේ ඉතින් සොඳුරු වෙද

දකුණින් දැකුම්කළු මුහුදය
ගුවනින් ගුවන් කරණම්ය
හදවතින් ලංසු තැබූ සිතුවිලිය
දෙපයින් ලේ ගලන ගමනක
බඩ ගගා ඇවිදින මරණයකි
ජීවිතේ ඉතින් සොඳුරු වෙද ?

ජංගමය මිතුරු සුමිතුරෙකි
කඳුළු අහුලන හිතවතෙකි
අලුතින් කැකෑරෙන පෑරුමකි
අම්මා නගන හඬ දරු ස්නේහයකි
අත් හරින්නට බැරි බැඳීමකි
ජීවිතේ ඉතින් සොඳුරු වේවිද ?

බඩු මිල දිය සුළියකිය
වේතනය පෙන බුබුළකිය
කටවල් ගණන හතකිය
අත් දොලොසක් නැතිමය
දෙවියන් නොවූ අරුමෙකි
හුස්ම අල්ලන නිලයකි
ජීවිතේ සොඳුරු වේවිද  පැනයකි

තම සැමියාට බයිපාස් සැත්කමක් කරන්න වුනු හදවත් වෛද්‍යවරිය මොහොතකට

පිරිමි පපුවක අලුත් උණුසුම

වින්ද සුන්දර සවස් යාමෙක

කිති කැවෙන ඝන ලෝම අස්සෙන්

ඇඟිලි තුඩු මං යැවුවෙ තිස්සේ

එහෙම මොහොතක ඇස් වසාගෙන

නුඹත් වින්දා හිතින් සුවසේ

ඔහොම දවසක් දෙකක් නොව

සිය ගණන් අපි ගෙවී ගිය විට

මෙහෙම දවසක් කොහොම ආවද?

පුංචි දහදිය බිංදු ඇවිදින්

මගේ කම්මුල සිඹින විටකදි

නුඹේ පපුමත තියා හෙමිහිට

මගේ හිස පිරිමැද්ද මිහිරෙන්

අවදි වී මං අරන් කතුරක්

කොහොම ඔය පපුවට තියන්නද?

එදා මා දෙස විහිළු කියමින්

හාදු වැසි මට නිතර දුන් නුඹෙ 
දොතොළ පියවී තියෙන විට මං

 දරාගන්නේ කොහොම හිමියනි

එකම වදනක් කියනවානම් 

හිතේ බර මගෙ ටිකක් අඩුවෙයි 

මාව දැනුනත් නොදැනුනා සේ

ඔහොම ඉන්නට ඔබට හැකිමද ?

කොළම කොළ පාට තිර රෙදි 

නුඹ ආස කළ පාට කොළමයි

අතින් ඇද ඇස්වලින් කඳුළු පොඩි 

දුර ගමන් මගෙ කොපුල් මැද්දෙන් 

ලයිට් එළියට කිසිත් නොකියම

දෑස් යුග ඔබ තදින් පියවා

ඉන්න විට කටු ඇණෙන හදවත

නුඹෙ නොවෙයි මගෙ දන්නවද ?

හදවතට හදවතක් දෙන්නට

තිබුණ නම් මම නොයමි පස්සට

පපුව මැද්දෙන් දෙකට පැලුවම

නහර අස්සෙත් ආදරය කඳු කඳු

තියෙන විට අහකටම පෙරලා

කොහොම අල්ලන් සීරුවට

තවත් ගැටයක් දමන්නද අද?