මේ කවිය ඔබට,

පියාසර කරමින් විශ්වයම
සොයා නෙක රස මුසු තැන්
එකම ගීයක් ගය ගයා මිහිරිව
සිනාසුනු කිරිල්ලිය ඔබ නේද....

සැර සුළන් මුහුඳු බඩ
ගසාගෙන හරහට අත්තටු
පාවෙලා යද්දි තැන තැන
දේස දීපංකරේ ඇවිද්දේ ඔබ නේද.....

වැදෑමහ දිගේ එල්ලීගෙන
යටි බඩම හූරගෙන ආ උන්
සුරැක්කේ කූඩුවේ හංගගෙන
එකම රන් කිරි නොමකිරා දී නේද.....

තටු පෙගුන මුරුගසන්
කඳුළු වරුසාව මැද
දෝත පා සීතලෙන් ගැහෙන උන්
තටු යටට ගත්තේ ඔබ නේද.....

සංහිඳක මහ නුග ගසක රැකවල්
අහිමි වුන දා වටකරන් පොදියෙ
කොටන කපුටන් එළව එළවා
ගී කියන්නට හුරු කළ කෙවිලියම නේද.....

සත් පත්තිනි වරම් අරගෙන
තුන් තිස් කෝටි දෙව් බැල්ම හෙලාගෙන
උඩු ගං බලා පිහිනමින් දියඹ දිරියෙන්
ගිම් නිවාලන්නට නොසිතුවේ ඔබමයි නේද....

යටි ගිලිණු මහළු නෙත් තවමත්
නොපියා විමසුම්ව
සෙත් පිරිත මතුරන
උත්තම මහේෂිකාව ඔබම නේද.....