ගිම්හාන කටු මතින්
යන දිවි මංතලාවේ
වැටුනු දිය බිදක්
වාගෙම නුඹ අගේ....
වස්සාන කාලයේ පිපි
තඹුරු කුසුමක් විලේ
වගෙයි හසරැල් නුඹෙ
පිපෙන දෙතොළගේ......
තනිව තනිවී ඇවිද යන
මග දිග ඔහේ
පහන් තරුවක් වගේ
හිනැහිලා ඔබ පාර
කිවු හැටි අනේ
තාම මතකෙට නැගේ.....
සියක් දහසක් තරු
පිපෙන නිල් අහසෙ
සෙවනැලි විසිකර දමා
විගස නුඹ සොයා එමි මම
*** මගේ සඳ ***
මට වටියි නුඹ හරි අගේ....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
පිටාරය යයි සොරොව්වේ දිය කදුළු කෙණ්ඩි පිපිරිලා තාම ගම නා කාරණේ කිම පැංචියේ නුඹ කියාපන්..... සංදියේ නුඹව එල්ලන් ඇවිද ගිය ගම් මණ්ඩියේ තාම... -
එකමත් එක රටක අහසෙ ගෑවෙන තරම් උසට මාළිඟයක් තිබුණා. මේ මාලිගයෙ වයසක ආච්චි කෙනෙකුයි සීයා කෙනෙකුයි එක්ක එයාගෙ මිනිපිරිය ජීවත් වුණා. මේ මිනි...
No comments:
Post a Comment
ඔබේ පැමිණිම මට සවියක්.