Sunday, April 8, 2012
අහන්න අම්මේ.....
මෙනුවරම පා තබා
ඇවිද යන්නට බැහැ
කටු ඇණි රිදෙනවා බෝ...
පෙර පවම යැයි
සිත සිතා උන්නත්
නැවතුමක් කෝ දුරයි හරි.....
පිච්චෙනා හිත
අරන් තැන තැන
ඇවිදිනවා සිසිලක් පතා...
දැවෙනවා සිතුවිලි
හද බුර බුරා
නොපෙනෙනා සැනසුම සොයා....
එකම අහසක්
යට සුසුම් ලන
පැතුම් හරි බරයි අද....
වීසි කර කටු
ඔටුණු මහිස
දුවන්න එන්නද අම්මෙ හෙට....
***දිනිති දීපිකා***
07/04/2012 —
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
පිටාරය යයි සොරොව්වේ දිය කදුළු කෙණ්ඩි පිපිරිලා තාම ගම නා කාරණේ කිම පැංචියේ නුඹ කියාපන්..... සංදියේ නුඹව එල්ලන් ඇවිද ගිය ගම් මණ්ඩියේ තාම... -
එකමත් එක රටක අහසෙ ගෑවෙන තරම් උසට මාළිඟයක් තිබුණා. මේ මාලිගයෙ වයසක ආච්චි කෙනෙකුයි සීයා කෙනෙකුයි එක්ක එයාගෙ මිනිපිරිය ජීවත් වුණා. මේ මිනි...
ලස්සනයි අක්කේ කවි පෙල..
ReplyDelete