හුදකලා මං තවම
මග බලා ඉන්නවා
මෙ බංකුවෙහි
අනික් පස
කවදා නමුත්
නුඹ ඇවිත් ඉද ගන්නකම්...
හීන ගෙත්තම් කර...
පාට තැවරුම් දමා...
ආදරෙ මල් පොකුර
නුඹ දෝතින් ගෙන
වඩිනු මැන ඉතිං...
නිවාලන්නට මගෙ තනිය...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
පිටාරය යයි සොරොව්වේ දිය කදුළු කෙණ්ඩි පිපිරිලා තාම ගම නා කාරණේ කිම පැංචියේ නුඹ කියාපන්..... සංදියේ නුඹව එල්ලන් ඇවිද ගිය ගම් මණ්ඩියේ තාම... -
එකමත් එක රටක අහසෙ ගෑවෙන තරම් උසට මාළිඟයක් තිබුණා. මේ මාලිගයෙ වයසක ආච්චි කෙනෙකුයි සීයා කෙනෙකුයි එක්ක එයාගෙ මිනිපිරිය ජීවත් වුණා. මේ මිනි...
No comments:
Post a Comment
ඔබේ පැමිණිම මට සවියක්.