Saturday, November 25, 2017

මලක මළගම

සැතක් කල හදක් අතැතිව
කන්ද නොසැලැයි අරඹකන්දේ
බතක් උයනට හිතක් නැතිවම
සද්ද නොකරම හඳත් පල්ලමට බැස්සේ

මන්න පිහියක් අතින් අරගෙන
ගෙදර වැට පොලු සීරුවෙන් තිබ්බේ
"කන්න දුන්නට ගහපියව් මට"
දෝංකාරෙක හඩක් ඇහුණේ

පියාඹා ගල්ගෙඩි ඇවිත් හැප්පී
එකින් එක උළු කැටයි බින්දේ
සියඹලා කොළ හොරෙන් හප හප
හිටිය කාරණ ගැනයි ඇහුණේ

රෙද්ද තදකර කොණ්ඩෙ උස්කර
අලුත් නෑනයි දොට්ට බැස්සේ
මගේ "තරු හැඩ" හෙව්ව උඹලට
"දෙයියො බලලා" කියනු ඇහුණේ

මලක් කිය කිය පෙතිත් මැද මැද
හුඟක් රැකවල් තිබුණ දවසේ
රැයක් කුමටද වෙන්න අතවර
කියා පරමල් ගැනයි ඇහුණේ

දැන් ඉතින් තව "කුමට පණනල"
කියා සද්දය අන්දෙසින් ඇහුණේ
මුදුන් ලීයට බරක් වැඩිවී
අක්කා දෙව්ලොව යන පාර දැක්කේ

ඉහට අත්දෙක ගස ගසා
දුවන් ආවට පලක් නැත්තේ
පිළුණු හොඳ්දක් කුමට කෑමට
කියා අක්කා ලියල තිබ්බේ.


--------------------------------------------------------------
තම පවුලේ එකම දියණිය අනාචාරයේ හැසිරෙන බව ගමපුරා ගිය කටකතාවක් හේතුකරගෙන ගම්මුන් විසින් නිවසට ගල් ගසන අවස්ථාවකි,
අවුරුදු 11ක් වයසැති ඇයගේ මල්ලී බිරාන්තව බලාසිටි අවස්ථාව හා සම්බන්ධය.


2017/11/25

Friday, November 17, 2017

මයිකල් ( අරයගෙන් තමා අහන්න වෙන්නෙ )



සයුර බලන බලන අත ඉස්සි ඉස්සි අඟර දඟරකම් කිරීම අපූරු දර්ශනයකි. අහසත් සයුරත් යාවෙන තැන කොතනදැයි ඇඟිල්ල දික්කර පෙන්වන්න පුලුවන් වුනත් ඒ වෙහෙස ගන්න අපි කවුරුත් කැමති නැහැ වගේම මයිකලුත් අකමැතියි.

මයිකල් කියන්නෙ වයස අවුරුදු තිහක තරුණයෙක්. හීන්දෑරි උස මෑකරල් පාත්තියක එල්ලෙන මෑකරලක් වගේ කියලත් හිතෙනවා. " කෝටු මෑ " කියල අන්වර්ථ නමක් දැම්මෙ කොල්ලො කුරුට්ටො දෙකේ තුනේ පන්තියෙදිමයි. එතනින් එහාට නම් දාන්න මයිකල් ඉස්කෝලෙ ගියෙ නැහැ.

මයිකල් මුහුදුබඩ පොල්වත්තට අහසින් පාත්වුනා නෙමෙයි. මයිකල්ගෙ මිත්තණිය එක්ක සොඳුරු මිහිරි මතක මයිකල්ට තිබුණත්, සුනාමියත් එක්ක සන්තකව තිබ්බ මිත්තණියගෙ ආදරයත් අහිමිවෙලා ගියා. පල්ලියෙ පියතුමා අම්මා, තාත්තා,ඥාතියා සහෝදරයා වෙද්දි පල්ලියෙම නවාතැන් ගන්න අවස්ථාව තිබ්බත් මයිකල් මඟ ඇරලා කොල්ලො කල්ලියට වැදුණා. ඒ හිතුවක්කාර කොලුකම නෙමෙයි. අතපය හතර ලොකුවෙද්දි අනුන්නේ නිකන් කන්න මයිකල්ගෙ හිත නැමුණෙ නැති නිසා.

පාසැල් ගමනත් හතරෙ පන්තියෙදි වගේ නැවතුණේ හරියට රැල්ලකට අහුවෙලා ගිලිච්ච බෝට්ටුවක් වගේ. නටබුන් මුහුදු පතුලෙ තිබ්බත් මල කකා තියෙන යකඩයක් වගේ මයිකල් ආදරය සෙනෙහස අහිමිව තනිකම අත්වින්දා.

වැල්ලෙ පොල්ගහක් යටට වෙලා තනියම මුහුද දිහා බලන් ඉද්දි, සිවුරුහන් කර කර රැල්ලට සිංදු කියන මයිකල් වැල්ලට මුළු ජීවිතයම දුන්නා වගේ. හැම වැලි කැටයක්ම මයිකල්ගෙ දෙපාවල වෙලි වෙලි ආදරෙයි නොකිවුව කියන්න බැරිතරම්.

මුහුදු හුළඟක ගසාගෙන එන පිළී ගඳ ගඳක් විදිහට නෙමෙයි දැනුණෙ. මයිකල් හරිම ආසාවෙන් හුස්ම ගන්නෙ වැල්ලෙදි. ලුණු රසය ජීවිතේ රහ තමයි කියල මයිකල් දැනගත්තෙ ළදරු කාලෙදිමයි. ඒ කරෝල වේලල තමන්ගෙ බඩ පුරවපු මිත්තනිය නිසා.

" මොකද මයිකල් උඹ මුහුද හින්දන්න වගේ කල්පනා කරන්නෙ."

මයිකල්ගෙ ඇතුල් හිත මයිකල්ගෙන්ම අහද්දි ඒ සංවාදය හරියට අම්මෙක් පුතෙක් වගේ

" මොකුත් නැහැ "
" මොකුත් නැතිවෙන්න බැහැ ගොයියෝ "

" මං කිවුවනෙ මොකුත් නැහැ කියල "

" ඔය උඹේ මුහුණෙන් පේන්නෙ "
" මුහුණෙන් පේනව නම් මගෙන් අහන්නෙ මොකටද "
" මේ උඹ හැරෙන්නෙ වැල්ලටද රැල්ලටද කියල මට කියන්න එපා "

එකම තර්කය දෙන්නා දෙපැත්තෙ ඉදන් කියා ගන්නවා වගේ.
----------------------------------------------------------------------------

මයිකල් වැල්ලෙ කාටත් එක වගේ. මා දැලක් අදින්න අඬගැහුවත් හා කියල යනවා. වාඩියක් මුරකරන්න කිවුවත් හා කියනවා. බෝට්ටුවක යං කිවුවත් හා කියනවා. මාළු කඩේ බලාගනින් කියල කඩේ මරිසා අක්කා කිවුවත් හා කියනවා.

මයිකල් දැනන් ඉදියෙ හා කියන වචනය විතරයි. ඒ නිසාම මයිකල්ට මුදල් අගහිඟය නැතිතරම්. එහෙම වුනා කියල ඕන හැටියෙ මුදලක් තිබුණෙත් නැහැ. එදා දවස කාටවත් බරක් නොවි ජීවත්වෙන එක මයිකල්ගෙ පුරුද්ද වුනා.

දවසක් මරිසා අක්කගෙ කඩේ බලාගන්න ගිය වෙලවක මරිසා අක්කා යන්න කලින් කතාවට අල්ල ගත්තා.

" ඈ බන් මයිකල් උඹ කසාදයක් බදින් නැද්ද "
හිනාවකින් සංග්‍රහ කරපු මයිකල් මාළු කූරියන්ට අයිස් ලංකරලා මැස්සො පන්නන්න ගත්තා.
" උඹෙන් විහිළුවට නෙමෙයි ඇහුවෙ "

" හිතාගන්න බැ බන්. "

" හිතල බලපන්. අර පල්ලියට යන පාරෙ කොනේ කඩ කෑල්ල තියෙන්නෙ. ඒක පිරිසිදු කරගෙන මොකක් හරි පටන් ගෙන ගෑණිත් එක්ක ජිවත්වෙයන්. උඹත් තනියමම මැරිල යන්නද හිතන්නෙ."

පිළිතුරක් නොදී නිහඩ වුනා මයිකල්.
--------------------------------------------------------------------------------

දැන් ඉතින් මයිකල්ගෙ ඔලුවෙ කසාදයක් ගැන එක එක විදිහෙ නැට්ටුවො, බෙර කාරයො, කස කාරයො පෙරලි කරනවා.

මයිකල් දවසක් හැන්දෑවෙ පොල්වත්තෙ පවුල් පන්සල් වෙච්ච කිහිප දෙනෙක් ගාවට ගියා.

මයිකල් - " කසාදෙ ගැන මොකද හිතෙන්නෙ "
එක අයෙක් - " අරයගෙන් අහලා තමා කියන්න වෙන්නෙ "

මයිකල් - " කසාදයක් බදින්න කියල. මොකක් වෙයිද දන්නෑ‍ෙ "
තවෙකෙක් - " අරයගෙන් අහලා තමා කියන්න වෙන්නෙ "

මයිකල් - " මරිසා අක්කා කසාදයක් බැදපන් කිවුවා. මොකෝ මාමෙ "
තවකෙක් - " අරයගෙන් අහලා තමා කියන්න වෙන්නෙ "

මයිකල් - " ගෑණියෙක් ගනින් කිය කියා කියනව හන්දියෙ කඩේ අක්කා. අනේ මන්දා බන් අයියෙ. උඹට මොකෝ හිතෙන්නෙ"
තවකෙක් - " අරයගෙන් තමයි අහන්න වෙන්නෙ. "


ඕවගේ ගමේ කසාද බැන්ද හැම පිරිමියා ගාවට වගේ ගියාට මයිකල්ට ලැබුණෙ එකම උත්තරය.

ආපහු වැල්ලට ගිහින් රැල්ලට බැන බැන වැලි වලින් කකුල් දෙක වහගත්තු මයිකල් තමන්ටම මෙහෙම කියාගත්තා.

මටත් වෙන්නෙ ඔය සෙතේම තමා. අරයගෙන් තමා අහන්න වෙන්නෙ ඉතුරු ජීවිත කාලෙම කසාදයක් බැන්දම. මේ තනිකඩකම මළකඩ කෑවත් මං මෙහෙමම ඉන්නවා කියල මයිකල් කසාද සිහිනය අත්හැරලා එදා රෑට මුහුදු යන්න ලැහැස්ති වුනා.

---------------------------- නිමි ------------------------------

Wednesday, November 1, 2017

ප්‍රේමයේ විවේකය ඔබට සුහදාණෙනී




ඔබේ පැමිණීම මා
අමන්දානන්දයට පත්කළ
ඒ අරුමැති හෝරාව
තදින් කොනිත්තාත්
අමතක කළ නොහැකිය.

හිත වට බමන
සෑම චිත්තාවලියකම
අංශුමාත්‍රිකව හෝ ඔබ සිටී

ගිලිහෙන, ඇමිණෙන, දළුලන
සියළු හෘදයානන්දනය
ඔබම බව පුන පුනා මින්පසු
නොකියමි.

වැස්සක චමත්කාරයකත්
සීතලක අසීමිත ඕනෑකමකත්
අතරමැද සිට අතවනන දවසක
ඔබ තුරුල්කරගමි.

ඝනැති පොරෝනයක් යට
සිනිදුවට ඔබ මා විතරක් දැවටෙන
සිහිනයක එතෙක් පාවෙමි.

ඉතින්, ප්‍රේමාන්විත සුහදාණෙනි,
ඔබට විවේකය,
ආදරේ අතරමැද හිස් තැනක සිට.


2017/10/30

Sunday, October 29, 2017

තනිකඩ එල්සා


" ජීවිතේ කියන්නෙ අනික් පැත්ත බලන කණ්ණඩියක් නෙමෙයි "
" කණ්ණඩිය වුනත් හැමදේම පේන්නැහැ "
" හදවත කතා කරන්න නම් කණ්ණඩිය ඉස්සරහට යන්න "

" ඇත්තටම ඔයා ඇයි අද මාත් එක්ක මෙතනම නැවතුණේ "
" මට හිතුණා ඔයාව අදුන ගන්න "

" මාව අදුන ගන්නවා කියන්නෙ ඔයාව අදුන ගැනීමක් තමා "

" වෙන්න පුලුවන් "

" වෙන්න පුලුවන් නෙමෙයි. ඒක තමයි ඇත්ත "
----------------------------------------------

සිරි සිරි නදින් අයිස් වැටෙන හඬ පිටින් ඇසෙද්දි, සති අන්ත මොඩ්ලින් මැගසින් එකත් අරන් ගිනි උදුන ගාව වාඩිවෙච්ච එල්සා තාලයකට කකුළක් පද්දනවා. ඒ කකුලෙ සෙවනැල්ල යට බූල් පුස් තඩිය වැතිරගෙන.

ගිනි උදුන ගාවට පුච්චන ඇට වර්ගයක් ලං කරපු එල්සා සඟරාවෙ මුල පිටුව දිහා හොඳට බැලුව. කවද හරි එල්සගෙ ඡයාරූපයකින් මේ මුල් පිටුව සැරසෙන්නෙ කවදද කියල ඇයට නොහිතුනා කියන්නත් බැහැ.

නිලට නිලේ දිලිසෙන ඇස් දෙක මවිත කරගෙන පද්දන කකුල එක්ක එල්සගෙ අරමුණ වෙනස් වුනේ. එකපාරට විදුලිය විසන්ධි වීමත් එක්ක. මේ කදුකරයෙ සීත කාලෙට කවදත් ඔහොමයි. තත්පර ගානක් ඇතුළත ආයෙත් යථා තත්වයට පත්වෙනවා. පුරුදු ජීවන රටා නිසා අමුතු තිගැස්සමක් නැති වුනත්, නුහුරු ශබ්දයකට එල්සගෙ කණ යොමුවුනා.

හතර පැත්තෙන්ම විශාල තාප්පයක් බැදපු මහල් 2 කින් යුක්ත නිවසක්. තාප්පයට පිටින් වෙනම යකඩ දැල් වලින් ද ආරක්ෂාවක් දාල. වත්ත පුරාම ඇවිදින කළු දඩයම් බල්ලො දෙන්නෙක්. දත් විලිස්සාගෙන එද්දි ජීවිතයට ආස කෙනෙක් ඒ පැත්තක්වත් බලන්නෑ.

තාරාවන්ගෙ බිත්තර උදේ පාන්දරම හිල් කරල බොන්න ආස නිසාම තාරාවන් හදන එල්සට උන්ගෙ ආරක්ෂාවත් ලැබුණෙ මේ දඩෝරියන්ගෙන්මයි.

වයස අවුරුදු 54 ක් වුනත් ඒ තරම් පෙනුමක් නොතිබුණ එල්සට ආයෙත් අර නුහුරු ශබ්දය ඇහුණ.

" ඔය විදිහට නෙමෙයි, මේ විදිහට හොදයි "
" නැහැ නැහැ මේ පාට තමා ලස්සන "

" ඔයා මම කිවුවට අහන් නැහැනෙ. මේ බලන්නකො "

" පොඩ්ඩක් පිටත් ගැවිලා මේ බලන්නකො "

" ඔයා කියන කියන විදිහට මට ඉන්න බැහැ "

" කොච්චර කළත් ඔයාම තමා "

මේවගේ එක එක දේවල් ඇහෙද්දි එල්සගෙ අතේ තිබ්බ සඟරාවත් එක්කම වෙව්ලන්න ගත්තා. ඇය පාවහන් දෙක පළදමින් දොර අරිනවදෝ නැද්ද කියන කල්පනාවෙන් ආයෙ ආයෙ සවණ් යොමු කළා.

එක එක විදිහෙ දෙබස් වලින් එක එක දිශාවලින් ඇහෙද්දි ඇයට තනියම ජීවත්වෙන එක ගැන තරහකුත් නාව කිවුවොත් බොරු.
===============================

" එල්සා.. මේ ඔයාට මගෙන් තිළිණයක්.. "
" අනේ ඒක හරිම ලස්සනයි පීටර් "

" ලස්සන වගේම ඔයත් ලස්සන වෙයි ඔය පාටින් සැරසුණහම "

" ආදරවන්තයින්ගෙ දවසෙ ආදරය අමතක නොවෙන්නම ජීවිතකාලෙ පුරාම මම මේක තියාගන්නවා "

" ඕක පාවිච්චි කරද්දි ඉවර වෙනව ලමයො "

" මම මේක ආදරෙන් මට පේන ඉසව්වකම තියාගන්නවා. පරිස්සමට "

" මැරුණත් මම ඔයාගෙ ආදරවන්තයා තමයි ඉතින් "

" අයි ලව් යු සෝ මච් පීටර් "
===============================

එක පාරටම ඤාව් කියාගෙන ළඟ සිටිය බූල් පූස් තඩියා සාලයෙ තිබ්බ කණ්ණඩි මේසයට පැන්නා.

ඒ එක්කම එතන තිබුණ ලිප්ස්ටික් එක බිමට වැටිල පිපිරුවා. 

ඒ සද්දෙත් එක්කම එතනට දිවුව එල්සට තමන්ගෙ ප්‍රතිබිම්බය පෙනුනා.

ලිප්ස්ටික් කූර දිලිසි දිලිසි පෙරලෙනවා පෙනුනා.

එතකොටම තමන් තවමත් අවිවාහකව බව එල්සට මතක් වුනෙත්, හරියටම පීටර් මෙලොව හැර ගිහින් හත්වසර ගෙවෙන්නෙත් ඒ රාත්රි්ය පහන් වන දිනටමයි.

මෙච්චරවෙලා අර දෙබස් ඇහුණෙ තමන්ගෙන්ම ඇතුලතින් බව දැනෙද්දි එල්සා පපුවට අත තියාගෙන එතනම බිම ඉදගත්තා.

--------------නිමි----------------

දුවට මවක මිස වෙන කවුරුද

සළු ලිහී නිරුවතින් රුක් ගොමුත් සිටියාට
හිම පොකුරු දෑත පා ලැජ්ජාව වැහුවාට
වටපිටේ සැරිසරන දූවිලුත් හූ සද්ද දැම්මාට
කන්දකම හිස දරන් ලිහිණියෙක් හැමදාම


අහස කැහැපොට ගහන් වැනි වැනී රැවුවාට
සුළඟ හකුලන් නහය වලාකුළු උදුරන් දිවුවාට
පොළව රිදවුම්, ඉඳිමුම්, පැළුම් සඟවගෙන සිටියාට
කන්දකම හිස දරන් ලිහිණියෙක් හැමදාම


ඇන ඇනම රිද්දනා වෙරළකට වාරකන් තිබුණාට
පැන පැනම නටන රැල්ලක උස් හඬක් ඇසුණාට
සිප්පි, පොඩි බෙල්ලො, මින්රැලක් කරතියන් ආවාට
කන්දකම හිස දරන් ලිහිණියෙක් හැමදාම

වසන්තය ඒ තමයි විසිල් පාරක් අතීතයෙ තිබ්බාට
අනන්තය පෙනෙන පපු කුහරෙ ඇරඹුමක් නොදැක්කට
බමන්නට බඹරුනුත් සමනල්ලු පරදවා ගී සිංදු කියුවාට
කන්දකම හිස දරන් ලිහිණියෙක් හැමදාම

වන්දනා නඩ පිටින් සංචාර පක්ෂියො එහෙ මෙහෙට පැන්නාට
සංසාර වංගුවේ තනි අතින් අතිපුඩිය ගසන්නට නොගියාට
විනය කර්මය බලන්නට සනුහරේ අලුයමම ඉණිවැටත් පැන්නාට
ලප පිරුණු සඳවතක පිරිමදියි තටු ලිහිණි අම්මා තවම
2017/10/28


Monday, October 23, 2017

මුහුදු දෙයියො මා ගත්තා

අම්බා කවි කිය කියා
අම්මේ මාදැල ඇදෙයි
හද්දා වැහි නොවැස්සාට
හිත පාරන තැන් පෙනේවි

තැනින් තැනට වෙට්ටු දමා
මාළු මාරුවෙන්න බලයි
හයියෙන් ඇදපන් කිය කිය
මුදලාලිගෙ හඩ ප්‍රබලයි

සුලං කෝඩ කැරකීලා
ගොඩබිමකට අඩගසනවා
පල්ලියෙ විහිදෙන එළියෙන්
පපුවෙ නිතර කුරුසෙ ඇදෙයි

පොලවෙ වැතිරිලා සැගවීගත්
මඩුවෙක් කකුලට හැපුවට
හූ තිය තිය බෑ අඩන්න
අම්මේ උඹ ළඟ නෑ පෙනෙන්න

මුහුදු යනව‍ දැල් අදිනව
පාන් කකා වතුර බිබී
බීඩි කොටේ දුම් කැරැල්ල
හදවත් දුක කොටුකරන්නෙ

පපුවෙ මැද්දෙ උඹෙ එල්ලෙන
ඔය ලස්සන කුරුස කණුව
අම්මේ සිඹ සිඹ නිදිනැතිවම
වැල්ලේ උඹ කවි ලිවුවද

නෙතට උළෙලවල් අම්මේ
මේ සාගර වටපිටාව
හිතට අවුල වැඩි වැඩියෙන්
මාළු හිඟය නැති වරුවට

ජෙරුසෙලමට යන පාරේ
වෙහෙස නිවාගන්න අපිත්
කල්වාරිය කඳු මඳුනත
සිප එන සුළඟට බාරයි

ඉකිය වසා ගනිම් අම්මෙ
මුකාරි ගී හඬ නොනගන්
කරඳිය සුළඟට කැරකී
මුහුදු දෙයියො මා ගත්තා.

Saturday, October 21, 2017



"විස්ඩම් " කෙටි කතාව.

=======================


"කෝ කෝ පරක්කුයි හාමිනේ "

" ආහ් මේ එනවා පොඩ්ඩක් ඉන්න "
" පොඩ්ඩක් ඉන්න කිය කියා දැන් කොච්චරද "
" මොකද අනේ හඳිස්සිය "
" හඳිස්සි කියන්නෙ කට්ටිය ගියහමද අපි යන්නෙ "
" සාදය ඉවරවෙන්නෙ රෑටනෙ "
" ඉතින් "
" ඉතින් ගාන්නෙ හැමෝම රෑ වෙනකම් ඉන්නවද ? "

" ආහ් මට තේරුණා.. මෙයාට අලුත් වංසක්කාරියො ටිකක් මඟ ඇරෙයි කියල. මතක කියාගන්නව මං නොකිවුවයි කියන්න එපා. ඔය එක එක සුනඛිගාව කූන් කූන් ගාල මට අහුවෙන්න එපා ...'
" හරි හරි මං කීන් කීන් ගාන්නම්කො. දැන්වත් යමුද ? '

' මේ බලන්න මගෙ වලිගෙ අග මල හරියට ගැටගැහිල නැහැනෙ '
" ඔය වලිගෙ මලක් ගැටගැහුවට කවුරු බලන්නද ? වංසක්කාර සුනඛයොද ? "

" හපොයි මෙයාගෙ කට. යං ඩාලින් "

------------------------------------------------------------
වෙල්කම් සාදය නිව් ස්ට්‍රීට් ඇවනිව් එකේ හතරවෙනි ශාලාවෙ තිබුණෙ. පරම්පරාවට එකතුවෙච්ච අලුත් සාමාජිකයන්ගේ ඡායාරුප මුද්‍රණය කරල බැනර් දෙපස එල්ලලා තිබුණ නිසා අලුත් ස්වරූපයක් ගත්තා.

මම හෙන්රි ද විස්ඩම්. මගෙ පරම්පරාව තමයි ද එලෝන් පටුමගෙ භාරකාරයො. මගෙ බිරිඳ තමයි මිසිස් විස්ඩම්. අපට තවම දරුවො නැහැ. බිරිඳව කරකාර බැන්දෙ දැනට මාස අටකට කලින්. අපේ වර්ගය බුල් ඩෝග්. ඒත් ඒක මිශ්‍ර වෙච්ච දෙයක් තමා මගෙ බිරිඳට තියෙන්නෙ.

" කෝ කොහෙද ඉන්නෙ "

අල්ලපු මේසෙ හිතවතාගෙ තට්ටු කිරිල්ලෙන් මං ගැස්සුනා

" චියර් පාරක් දානවද "

ෂැම්පේන් වීදුරුව අතේ තියාගෙන ටයි එක අතින් හද හදා ඔහු කිවුවෙ.

මිසිස් විස්ඩම් මගෙ ඉදිරිපස පුටුවෙ. ඇය මස් අඩු කට්ටක් නියපොතු පරිස්සම්කරගෙන සූප්පු කර කර ඉන්නවා. ඊයෙ නේල් පොලිෂ් එකට ගිහින් රෑ ගෙදර වැඩත් නොකර ඉදිය හැටි මට මතක් වුනා.

" හාමිනේ.... ඔයත් ගන්නකො ෂැම්‍පේන් ග්ලාස් එක. "
කණේ කරාබුව වටේට හෙල්ලෙන්න ඔලුව උස්සල බලන ගමන්

" වේට් ඩාලින් "

" ඕකේ ඕකේ "

" සෝ සෝ මිස්ටර් විස්ඩම්... කොහොමද තොරතුරු "

ආයෙමත් අල්ලපු පුටුවෙ කෙනා

" නතින් ඉස්පෙෂල්. "

" නැද්ද අලුත් ආරංචි එහෙම "

එහෙම අහද්දි කට කණ දක්වා ගිය බව මම දැක්කා. ඒ නොකිය අහන්නෙ අපිට තාම දරුවො නැද්ද කියල. මගෙ වයිෆ් හයික්ලාස් ෆැමිලි එකක බව හැමෝම දන්නව. ඒ වංසක්කාර අහංකාරකම ඇගේ බාහිරිනුත් පේනවා. පේනව විතරක් නෙමෙයි පෙන්වනවා.

" අයෑම් රෙඩි ඩාලින් "

" එහෙනම් හැමෝටම චියර්ස්...."

" චියර්ස් ..චියර්ස්.. "

කිය කියා අහල පහල අය එක්කත් ශබ්ද නැගෙන්න ග්ලාස් හප්පගත්ත.

ඔය අතර හාමිනේ යට ඇසින් මං දිහා බැලුව ෂැම්පේන් උගුරක් තොලගාන්න හදන අතර. මට තේරුණා මොකක් හරි නුහුරක් බව

" වයි ඩාලින් "

" අනේ ඩාලින් මගෙ වලිගයෙ මල් පොකුර නොට් ෂුවර් වගේ "

" ආහ් ඒකද ? "

වයිෆ් එහෙම කියද්දි අල්ලපු මේසෙ කෙනාගෙ බිරිඳත් සමච්චලයට කට කොනින් හිනා වුනා

දැන් දැන් පරමාණු මිසයිල එක තැන හැප්පිලා පිපිරෙන්න යන බව මට පුරුදු ඉවට තේරුණා. ඒත් එක පාරටම

" මිස්ටර් විස්ඩම් කම් විත් අස් එන්ජෝයි "

ආයෙමත් අල්ලපු තැන කෙනාගෙ කටහඩ

එහෙට පනිනවද මෙහෙට පනිනවද හිතාගන්න බැහැ මට.

ගෑණිගෙ පස්සෙන් ගියොත් මගෙ පරම්පරාවම බිංදුවට දැම්ම කියල සාදය පුරා විතරක් නෙමෙයි සාදය ඉවරවෙලත් මාස ගානක් රැව් පිළිරැව් දෙයි.

එහෙම නොගියොත් සාදය කියල නොබල මගෙ ප්‍රිය බිරින්දෑ ගොරවගෙන මගෙ ඇගට පනින බවත් ඇත්ත.
ඔය අතර ;

" ගෑණියෙක් හදාගන්න ඕනි තමන්ට ඕනි විදිහට "

" ගෑණිට බයවෙලා ඉන්නෙ පොන්නයො "

" හරියට ගෑණි කන්න බොන්න අදින්න දෙනව වගේ "

" වංසෙ කබල්ගාන්න ගියහම ඔහොම තමයි "

" අපේ ගමේ එකියක් ඉදියෙම නැහැනෙ "

" දැන් ඉතින් ගලේ රීපු බළල වගේ තමයි "

එකපාරටම සීතල දෙයක් මුහුණට වදිනව වගේ දැනෙද්දි මං හයියෙන් බුහ් බුහ් ගාගෙන පුටුවෙනුත් නැගිට්ටුනා. බලද්දි අල්ලපු මේසෙ කෙනා අයිස් වතුර ටිකක් ඉහල. මගෙ ඇගේ ලේ රත්වුනේ මගෙ ගැණි අතේ තිබ්බ එකෙන් දමල ගැහුව කියල .

-------------------------------------------------------------

සංගීත සාදයට එක එක වර්ගයෙ සුනඛ රංචු රංචු නටන්න ගත්තා. අලුතින් සාමාජික වෙච්ච නාඹර සුනඛියක් මා වටා කැරකෙනවා කියල මට දැනුනා. ඒත් මගෙ ඇස් හෙව්වෙ බිරින්දෑ කොහෙද කියල. ඇය තාලෙට හිස පද්දමින් නර්තනයක.

මමත් හෙමින් හෙමින් ඉව අල්ල අල්ල කිට්ටු කලා. ඇයත් හීන් කෙඳිරියක් නගමින් නැට්ට වන වනා බිම හෑරුවා.

මම ආයෙමත් මගෙ බිරිඳ දිහා බැලුවා. ඇස දෑසද අඬවන්ව නර්තනයට සමවැඳිලා

කසාදයක් බැන්දට මගෙ පිරිමි හිත පත්තුවෙලා රත්වෙලා නලියන්න ගත්තා. හැමදාම එකම හොඳි කනව වගේ මට මාස ගානක ඉදන් වෙන රහ ලැබුණෙම නැහැ. ඉස්සර නම් රැලේ රජා වගේ හැම එකියක්ගෙම දුක සැප බැලුවා. හිතේ ඇතිවුන නොහිතපු සොවත් එක්ක මම නාඹුර සුනඛිට වල්ගෙන් තට්ටුවක් දැම්මා

" අනේ මෙයා "

කියල ඒකි ඇඹරෙන්න ගත්තා.

මෙච්චර වෙලා මට පැණි හල හල ඉඳල දැන් ඒකි බබාවෙන්න හදනවද ? ඒ සිතුවිල්ලෙන්ම ආයෙත් මිසිස් විස්ඩම් දිහා බැලුනා. ඇය නර්තනයට දැහැන්ගතවෙලා. පිරිමි පෞරුෂය හිතට අරගෙන මම අර සුනඛි වටේ හිනාවෙවි කැරකුණා.

මේකි නැට්ට මගෙ මූණෙ උලාගෙන ටිකක් එහාට ගියා.

"යකූ අලුත් බඩුවල ගණන් " කියල නොසංඩාල මගෙ හිතට නාව කියන්න බැහැ.

මේකිගෙ කැරකිල්ලට රහ බලන්න හිතුණට හැමදාම රැකගත්ත මිස්ටර් විස්ඩම් පරම්පරා අභිමානය මගෙ හිතට ආව. ඒ ක්ෂණයෙන් මං බිරිඳ ඉන්න තැනට ගිහින් ඇයත් එක්ක නර්තනයට එකතු වුනා.
-------------------------------------------------------

විනාඩි දහයක් පහලොවක් ඔහොම යද්දි සංගීත කණ්ඩායමේ සද්දය පරයා ඝෝෂාවක හඩක් ඇහෙන්න ගත්තා. බිරිඳයි මායි එකපාරට ඒ සද්ද එන පැත්ත බලද්දි

සාදයට ඇවිත් හිටපු ගැහැණු ටිකක් අර සුනඛිට වටකරගෙන ගහනවා. මම මොනවත්ම සිද්ද නොවන වගේ

" මොකක් හරි කලබලයක් වගේ නේද ස්විටි " කියල බිරිඳගෙ අත අල්ල ගත්තා

" ගෑණු කෙහෙවලු පටලවගෙන මචං " අල්ලපු මේසෙ ඉඳපු එකා මගෙ පිටට තට්ටුවක් දැම්මා.

ඒ තට්ටුවට මම ඒ පැත්ත බලද්දි

අර ගෑණුන්ගෙන් ගුටි වරුසාවට මැදිවෙලා හිටිය සුනඛි දුවගෙන ඇවිත් මගෙ බෙල්ල බදාගෙන

" මයි ස්විට් හාර්ට් මාව බේරගන්නකො "

කියල එල්ලුනා
මිසිස් විස්ඩම් ඇස් ලොකු කරගෙන දත් විරිත්තාගෙන වල්ගෙ පුප්පගෙන මගෙ ඇඟට පනිනව විතරයි මට මතක.

-----------------------නිමි ---------------------

#දිනිති 2017/10/20

Friday, October 13, 2017

ඇරඹුම - අවසන



අතපය කකුල් එක විලසට කෙඳිරිල්ල ඇසේ
අසරණ සිතින් නෙත් යුග අද නැටුමකම විසේ
යන එන සුළං ඇයි මොකදැයි දැන් රංචු ගැසේ
පද ලිය ලියා ගිය ලියකගෙ හද දොරටු වැසේ


සඳරැස් බොන්න ආ තරුවැල් මුකුළු කතා
ආගිය කතා කී තුරුලිය නින්ද පතා
කවුළුව අසල තනිකම කෙහෙරැළිත් ගොතා
තරඟෙට තනයි යුවතිය හිනැහේය සිතා


ගිලිහුණ පසුව වැහි බිංදුව සෙනෙහසක් සොයා
වැරදුණ තැනක් ගැන නොබලයි යළි දෙනෙත් අයා
පැරදුන පසුව හදබිත නොපතයි කිසිම දයා
ඇරඹුණ තැනම ඇත මලකට අවසනත් ලියා





#දිනිති 2017/ 10/ 13

Friday, August 11, 2017

මගේ අම්මා බිමින් තියපන්

කරන්ට් වැට ඇවිදලා ගිහින්වද
කළුවරේ සෙවනැල්ල ඇන්දේ
අනේ අම්මේ ඇත් රජුන් නැති
අපිට තනියා පිහිට වේවිද

හූයි හුයි හුයි කියා ගිනිමැල
නටයි වත්තේ හතර කොන
හූ තියාගෙන අලි පෙරළියයි
පලුගහෙත් පිට අතුල්ලාගෙන
අනේ අම්මේ ඇත් රජුන් නැති
අපිට තනියා පිහිට වේවිද

වීර ගහ ඇස් පියාගෙන
වීරෙ අයියත් අහක බැලුවා
බඩ ගගා උඩ පැන්න ඉරිඟුයි
අලියා සින්නක්කරට ගන්නේ
අනේ අම්මේ ඇත් රජුන් නැති
අපිට තනියා ඇයි මේ වගේ වෙන්නේ

හුස්ම හඩටත් සවන් සොලවන
අලියා අණසක තදින් පතුරයි
හුළං විතරක් වැඩිය ලෙංගතු
කුසත් හයියෙන් හූල්ලයි
අනේ අම්මේ ඇත් රජුන් ඇයි
අපිට විතරක් අහක බැලුවේ

රාත්‍රියෙ තරු එළිත් නිහඩයි
ඇහේ කඳුළුයි බිමට පැන්නේ
ලේවායෙ ලුණු වෙලා නිතරම
දුකම විතරයි එතන මිදුණේ
අනේ අම්මේ ඇත් රජුන් ඇයි
අපිට විතරක් අහක බැලුවේ
======================
දන්ත දාතුන් වඩම්මන්නට
බුදුන් දැක මතු නිවන් දකිනට
අලි රජුනි මල් පුදා පින් දෙමි
මගේ අම්මා බිමින් තියපන්.

#දිනිති 2017/08/11

Saturday, August 5, 2017

දහදිය උල්පත්

සයුර වටකර ගත්ත කතරක
සුසුම් අහුරත් මුලාවෙනකොට
සියොතුනේ උඹලාට විතරද
සරන්නට හැකි ගගන හැමතැන

වාලුකාවල ඇතිතරම් මල්
පිපෙනවා තනි තනිව ගැහැණු හිත්වල
ඉසින්නට පිනි නැතත් කිසිවිට
කඳුළු දිය පිනිවෙලා වැටෙයි කැකුළු පෙති උඩ

ගිම්හානෙ හැමදාම නැතිබව
සෘතු මාරු කතන්දරවල අසා ඇතිමුත්
වසන්තය වඩාගෙන ආවෙ කවුරුද
සිහින දකිනා රැයකවත් තනියට

සඳුන්හර මිටින් ගෙන
ඉපදෙන්න බැරිවෙච්ච දුකමද
ලඳුන් කර උඩ ටොන් ගණන් බර
කතන්දර ඇත සිනහා හිඟවෙන

තැනින් තැනකට ගාල්වෙන එක
"උන්ගෙ කරුමෙයි" කියා කිවුවට
කතරෙ මැවෙනා දහදියේ උල්පත්
ගලයි මව්රටට හැරි හැරි

Wednesday, July 26, 2017

දුවට නොකිවු කතා



ආදර දියණියට,
දුවේ, මම උඹට පුරුදු ලෙස පුතේ කියා ලියන්නම්.
ඉතින් කොහොමද කියා හලෝ එක දිගේ ඇහුවාට
උඹ නොදකින කතන්දර ගොඩක් මගෙ ඇස් දෙකේ ඇත.
එකින් එක පෙළ නොගැස්සුවත් මුල සිට අගට මේ ලියමන කියවතැයි මම සිතමි.

පුතේ,
ගෙදර දොරකඩ ගාර්ඩිනියා ගහ සුදු රෙද්දකින් හිස වසා ගත් කන්දක් සේමය. ඒත් ඒ මල් සුවඳ දැන් මට ඉස්සර වගේ නොදැනේ,
වැට දිගේ ගිය කැකිරි වැල වෙසක් එකට ලයිට් දැම්මාටත් වඩා එළියෙන් සිනාසෙයි. ඒත් ඒ එළිය මට දැන් පැහැදිලි නැහැ,
පිළිකන්නේ මඤ්ඤොක්කා පඳුරු වහලයට උසය. ඒත් එය ගලවන්න මට දැන් නොසිතේ.
ගේ වටේ ඇති කොස් ගස්වල වැල වරකා කන්නට එන ලේනුන්, නිතර කවි සිංදු කියයි. ඒත් ඒවා මට දැන් නොඇසේ,


වත්ත මැද්දෙන් ගලන දොළ හිටි ගමන් ඉස්සිලා "කෝ දරුවො" කියා අහන්නට අමතක නොකරයි.
ගල්වැටි දිගේ ඇති අන්නාසි පඳුරු වල අන්නාසි ගැට පිටින් කඩන් යන වඳුරන් දකිද්දී මට පන්නන්නට නොසිතෙයි.
කිතුල් ගස්වල මල් ඇවිත් මෝරා ඇට හැදී ගස මුලම වැටී පැල හැදි හැදී යයි. දැන් ඉස්සර වගේ කිතුල් මල් කපන අය නැති එක අපරාධයක් කියල හිතෙනවා. ඒත් එහෙම නැති එකත් හොඳයි. දැන් එහෙම මල් කැපුව නම් මටත් හොරා පාන්දර කිතුල් ගහට නැග තෙල්දිය හොරෙන් බොන්න උඹල නැහැනෙ. මගෙන් කොසු පරාක් කනකම් උඹලව හදන්නත් බැහැනෙ.
ඉතින් පුතේ පහළ ගෙදර මිස්ගෙ මහත්තයත් නැතිවුනා. තව ගෙවල් තුන හතරකම නැන්දල මාමල වගේම ගමේ අපේ වයසෙ හුගක් අය නැතිවුනා. කැන්ද ගහ උඩ ඉදන් නිතර කාක්ක කරව් කරනවා. ඒත් මං කල්පනා කරනවා කවුරු එන්නද නාකි මාව බලන්න කියල. ඉදල හිටල දවසක උඹලගෙ ලොකුමාම නම් දුවගෙන ඇවිත් යනවා.

දැන් කන්දට පහළ ඉදන් වතුර ගේන්න ඕනි නැහැ. මට මතක් වෙනව ළමිස්සියො වෙච්ච උඹලගෙ උකුළ හැඩවුනේ කළේට වතුර ගෙනල්ලමයි. මතකද දවසක් මැටිකළේ උඹ අතින් බිදුනා. උඹට එදා මං ගැහුවෙ ගැහැණු ළමයෙක් වුනහම පරිස්සම ඕනිවට වඩාත් හැමදේටම තියෙන්න ඕනි හින්දා.

පුතේ, ඉස්සර උඹ කොණ්ඩෙ උඩට බැදගෙන පල්ලම දුවද්දි මම කෑගැහුව ඔන්න වෙළඹ යනව කියල. ඒත් අද එහෙම යන්න මැස්සෙක්වත් මේ පැත්තක නැහැ. උඹල තරගෙට හොරා පොලිස් තිබ්බා. සෙල්ලම් ගෙවල් දැම්මා. ගමේ ගෙයක් ගෙයක් ගානෙ ගිහින් කෑව බිව්වා. සොහොනෙ වොලිබෝල් ගැහුවා. වෙලේ එල්ලෙ ගැහුවා. අද අල්ලපු ගෙදර ඉන්නෙ ගැහැණු ළමෙයක්ද පිරිමි ළමයෙක්ද කියල මමවත් දන්නෑ බන්. මිනිස්සු මේ තරම් ආත්මාර්තකාමි වුනේ ඇයි කියල හිතෙනවා.

කොස් ගස්වලට, පුවක්ගස්වලට යැවුව ගම්මිරිස් වැල් වල ගම්මිරිස් ඉඳිලා. මට ඔච්චම් කරනවා පුතේ. ඉස්සර උඹල ගම්මිරිස් කැඩුවෙ නැත්නම් මම හරි ඉණිමග තියල නැගල කඩනවා. අද බිමට වැටෙන ගම්මිරිස් ඇටයක් අහුලගෙන එකතු කරන්න මට වෙලා තියෙන්නෙ. පුවක් වල්ලක් වුනත් ඉදිල වැටෙනකම්ම ඉන්නවා පල් පුවක් කළයකටවත් දාන්න. ඒත් ඊට කලින් ගමේ කවුරු හරි අහුලන් ගිහින්. දැන් මං ඒව පස්සෙ යන්නෙ නැහැ. මොකද පුවක් ටික විකුණලවත් උගන්වන්න මට දරුවො දැන් නැහැනෙ.

උඹට මතකද උඹත් එක්ක හිටවපු රන්තැඹිලි පැළ දෙක. ඒක අන්න පීදිලා. මට උඹව මතක් වෙනව මේ වත්තෙ පිටියෙ හැමදේම දකිද්දි. ඇයි උඹ මගෙ පස්සෙන්ම ඇවිද්ද නිසා. ඉරමුසු ටිකක් පොල්පලා ටිකක් උගුල්ලන්නවත් දැන් මගේ අත පපය හයිය නැහැ. ඊයෙත් ගමේ කවුද වත්ත කෙළවරේ ගොරකා ගහේ ගෙඩි කඩන් යනව මං දැක්කා. උඹලා ඉද්දි නම් ගොරකා ගහට, වෙරළු ගස්වලට, අඹ ගස්වලට හුස්මක් ගන්න ඉඩක් දුන්නැහැ.

සිංහල දෙල් ඇට අහුලන් යන්න කියල ඊයෙ කමලා ආව. කමලලා වගේ පරණ එකෙක් ඇරෙන්න දැන් හැදෙන එවුවො සිංහල දෙල් ඇට වහ කියල තුහ් කියයි.ඒක මට මතක් වුනේ කිරිල්ල පොකුරක් කඩාගෙන මම අයියගෙ දරුවො බලන්න ගිය දවසක දුන්නා. ලේලි ළමයින්ට මොන ජරාව දෙනවද දන්නෑ කියල ඒක විසිකලා පුතේ. මම කටපියාගෙන එදා ගෙදර ආවා. උඹල ලොකු වුනේම ඔය ගඩාගෙඩි කාල කියල මට ලේලිට කියන්න හිතුණත් නාකි මම ඉවසගෙන ඉදියා.

දැනුත් සිරිපාදෙ ලයිට් එක ගෙදරට පේනවා. මට ඉඹේටම අත්දෙක ඉස්සෙද්දි උඹලව ආරක්ෂා කරල දෙන්න කියල කියවෙනවා. ඒක නෙමෙයි මේ පාරත් ගම්මඩුව තියනවා කියල ආරංචියි. ඒත් ඕක තව කී කාලෙකටද දන්නැ. මමත් පුලුවන් විදිහට දෙයියන්ගෙ දානෙට දායක වුනා. උඹට මතකද ඉස්සර දෙයියන්ගෙ දානයක් කිවුවොත් උඹල පාන්දරම යන හැටි. හත්මාළුව එහෙම කාල මටත් බත් එකක් ඔතාගෙන ආපහු හැටි. ගරා යකා නටනවා බලන හැටි.

තව පොඩ්ඩෙන් මට කියන්න අමතක වෙනවා. අතුකෝරල අයියලගෙ කුඹුරු ටික මේ පාරත් වපුරලා නැහැ. ඉස්සර මතකද ඔය කුඹුරු වපුරනහැටි. මීහරක් ටික දාගෙන කයි කිය කියා. ඒ තියා ගොයම් කොළය ගහපුදාට පාවරේ එල්ලන පැට්‍රල් ලාම්පුවෙන් අපේ ගෙදර වත්තටත් එලිය ආපු හැටි. පිදුරු ගොඩ ගහනකම් උඹල බලන් ඉදියෙ ඒකෙ පිනුම් ගහන්න. කුඹුරුවල වැටුණ වී කරල් අරන් ඇවිත් ගෙයි දොරකඩ කුරුල්ලන්ට එල්ලුව මතකද පුතේ. අද ගෙදරට කුරුල්ලෙක්වත් එන්නැති හැටි.

ඊයෙ මිදුලෙ තිබ්බ රට ලාවුලු ගහේ වැටිලා තිබ්බ ගෙඩියක් අහුලන් ආවා. දත් නැති ලොම්බෙන් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ හප හප ඉදියා. කොහොල්ල ලාවුලු ගහනම් කපලා දැම්මා. ආහ් උඹලගෙ අක්කට බටදොඹ ගහයි, දොළගාව තිබ්බ කැටකෑර ගහයි, ගිනිකූරු ගස් දෙකකුයි , ලුනුමිදෙල්ල ගහකුයි කපන්න දුන්නා. එයා හැමදාම නෝක්කඩු කියනවා. එයාට ලියලා දුන්න ඉඩමෙ තිබ්බ ගස් ටිකකපල ඉවරයි. නොදි ඉදියම මැරෙනකොට ගෙනියන්නද අහනවා. මම මේවා මැරෙනකොට ගෙනියන්න නෙමෙයි පුතේ තියන් ඉන්නෙ. උඹලගෙ දරුවෙක් අනාගතයෙ ගහක් කොළක්වත් නමින් දැනගත්තට ඇත්තට පෙන්වන්න නැතිවෙයි. ඒකයි මම මේ එක එක ගස්කොලන් වත්තෙ වවල තියෙන්නෙ.

ඊයෙ වත්ත එළිකරන්න ආව අන්තෝනි. දැන් අන්තෝනිත් හරි වයසයි පුතේ. බඩගින්න නිවාගන්න ඕනි නිසා මොනව හරි කරනවා වගේ. මං එපා කියද්දි තමා වත්ත එලිකලේ. ඒ එලිකරද්දි කන්දෙ ගල උඩ ගොඩගහල තිබ්බ දිරන්නෙ නැති බඩු ගොඩ අස්සෙ තිබිල කෑලි දෙකේ බැටරි දාන රේඩියෝ කෑල්ල තිබ්බ. ඕක එක්ක මම හුගක් ආපස්සට ගියා පුතේ. ඔය බැටරි බැස්සම උඹල අව්වෙ තියල පණ ගන්න හදපු හැටි. ඒ කාලෙ අපිට බැටරි කෑලි දෙකක් ගන්නවත් වත්කමක් තිබුණ මිනිස්සුද ? ඕක වටකරගෙන මුවන්පැලැස්ස අහපු හැටි අද වගේ මට මතකයි.

පුතේ ලියන්න ගියහම අතීතය මතක් වෙනව හොඳටම. ගිරාපලා කොලේ ගැටකොල ගහ ඉදන් පිහිට වෙච්ච හැටි. ඒතියා බිංපොල් ගෙඩිය හිටන් උඹල කාපු හැටි. කොහොම වුනත් දිග වැඩියි කියල උඹ බාගෙට කියවල නිකා ඉදියි. ඒක නිසා මම දැන් ජිවත්වෙන්නෙ අතීතයෙ විතරමයි. වත්මනේ ඉන්න බැහැ. එතකොට පපුව හිරවෙවි උඹලව මතක් වෙනවා. පුලුවන් නම් ලංකාවට ආයෙ ඇවිත් යන්නවත් වරෙන්.

උඹට රත්නත්තරේ පිහිටයි.
අම්මා

Thursday, July 13, 2017

ඈ අම්මාය



හෙරලි මඳුළුම දෙකට කපලා
තැම්බෙනා බොහො දවස්වල
තාත්තා කොයිවගේ දැයි අහලා
රණ්ඩු වුන හැටි, මතක මංසන්ධිවල,

හයියෙන් බැණවදින අම්මාගෙ වචනවල
පැටලි පැටලී ගොතගැහෙන තැනකදි
" පලයන් යන්න ගිනිපෙනෙල්ලෙන් නොකා"
තරවටු කරපු ඒ රාත්‍රී යාමයක
භුමිතෙල් කුප්පියත් පෙරලා
වකුටු වී ඉකිගස ගසා
මුරණ්ඩුම වුන වෙලාවක තරහින්,


වැස්සට තෙමී අහිමිවී යැයි බියෙන්
රෙදි පෙට්ටියේ මැදක රදවා
සිනාසෙන අම්මාත් , තාත්තාත්
දෝතින්ම වඩාගෙන පෙන්නාපු "අම්මා"
ඇත්තටම හිනාවෙන හැටි මං දැක්කෙ
අම්මගේ ඒ මංගල සේයාරුවෙන්

Tuesday, June 13, 2017

සොඳුරුම කවිය ඔබ මට


සංකා කඳුළු වැහි වාසුලි එකට එතී
සැන්දෑ අහස ඇයි විරසක බවට ගැතී
සිඳ දා නපුරු දැඩි තේජස් අඳුරු පැතී
සඟවා ගන්න නල රැල් ඔබ නමට බැතී

සේදී වලාකුළු සායම් ඉවර වෙතී
පේවී නුඹට මිහිකත නිති ඉඩක් දෙතී
පෑදී සසල හද බිත, මහනෙලක ගතී
පීදී එන්න සිසි ඔබමයි හදට නිතී

තැන තැන රැදෙන සිතිවිලි එක පිඬක් කොට
ඔබමොබ යනෙන නෙතුපිය රැකවරණ පිට
ඉඟිබිඟි පාන දම් පැහැ නුබ කුසක් යට
පුරහඳ වෙන්න ඔබ සොඳුරුම කවිය මට



Monday, June 5, 2017

ගැහැණු හිතක් කොයිතරම් කැමතියිද



" දාඩියයි මගෙ ගාව "
" මහන්සියි මැණිකෙ අද"
" උණුවටම තේ එකක් බොමුද"
පිරිමි හඬකින් ඇසෙන එක
ගැහැණු හිතකට කොයි තරම් මිහිරියිද ?

බතක් රොස්වෙන වෙලාවක
අලුත් සබන් සුවඳක් වඩාගෙන
"අපි කඩෙන් කන්න යමු අද"
පිරිමි හඩකින් ඇසෙන එක
ගැහැණු හිතකට කොයිතරම් මිහිරියිද ?

"මගෙ මැණික වැතිරෙන්න
මේ පපුවෙ හරි මැදින් "
පිරිමි රස්නෙට ගුලිකරන් තදවෙද්දි
ගැහැණු හිතකට කොයිතරම් දැනෙනවද

Tuesday, May 23, 2017

ප්‍රබුද්ධ,



හිතවත් ප්‍රබුද්ධ,
ඔබේ පොත් පිටු අතර සිරකරන් ආදරෙන් සුරකින අම්මාද
මගේ හදවත මැද තද කරන් බදා අල්ලා සිටින අම්මාද
දෙදෙනෙකු නොව එකෙකු බව සක්සුදක්සේ මම දනිමි.
එකදු වෙනසක් නිසාවෙන් අප පරස්පරවෙයි ප්‍රබද්ධ
ඒ ඔබේ අම්මා නිවන්පුර ගොස්
මගේ අම්මා අදත් කවි සීපද කියයි

ඉතින් ප්‍රබුද්ධ
ඈත මහා කඳු වළල්ලට යටවී
මෑත සෙවනැලි ඇද කරද්දී
පාට සේදුණු ලිහිණි තටු යුග්මයෙන්
පාර පෙන්වා මුදුනටම නගින්නට කියු අම්මා මට මතක් වේ

එරමිණියා කටු ඇණී රිදුම් දෙන යටිපතුල් අද්ද අද්දා
තේ දල්ලෙන් දල්ලට යායකම තේ පදුරු සිපගත්තේද
බෝවිටියා හිඹුටු මාදං වෙරළු පුරවන් සෝබරව
අරඹකන්දෙන් බැස්ස අම්මාද මට මතක් වෙයි.

මාන, ඉලුක්, පොඩිසිංඤ්ඤොමරං වටකරද්දී
රෑන පිටින් වවුලන් වැල වරකා කජු පුහුලන් සොයද්දී
කෝඩු ගති අහලකවත් නැති තනි ඇතින්නිය වී
කිරිදෙනියෙ ගල් වලට ගල් ගැහුව අම්මා මට මතක් වේ
පැහැඳුල් සඳවතක් සේ උවනත පුරවගෙන
"පුතේ උඹ ජීවිතේ දිනාපන් " කිය කියා
වෙලාවක් කියන්නට දන්නැති කළුවරේ
හනසු පොල්කොල අවුල අවුලා
ඉස්පිරිතාලෙ වාට්ටුවෙන් වාට්ටුවට කඩයප්පන් විකුණූ
අම්මා මගේ නෙතු ඉදිරිපිට සිටගනිමින් අතීතය අවුස්සයි ප්‍රබද්ධ
එදා ඈ පිරිපුන්ය. මෙදා ඈ කෘෂව ගොස්ය
වැටී ඈ දෙපතුළ පාමුළ දසමාසේ කියද්දී
මගෙ පුතේ කිය කියා අනේ මං බලන්නට උඹ ආවාද අහමින්
මා බදාගත් අම්මා මට මතක් වෙයි.

ආදරණීය ප්‍රබුද්ධ...
ඔබ වගේ ලියන්නට ලියන්නට අහවරක් නැති කතන්දර
මගෙ හිතේ හැපි හැපි පෙළගැහෙද්දී
අනේ අම්මේ වයසට යන්න එපා කියා කිවු
බොළද දියණිය මම වුනා.
ඔව් ප්‍රබුද්ධ,
ඈ මහා සාගරය ලෙහෙන් නැට්ටෙන් හිස්කරමින්
අදත් දාරක ස්නේහයේ උත්තරීතරත්වය රඟ දක්වයි.

Thursday, March 30, 2017

රස්තා කෙල්ලෙක් වෙන රහස සොයමි


සිහිනිඟ සුඟ මිටට ගන්නට කුමට
පාවෙන බෙල්බොටම රිසිකො‍ට
පිට මැදින් එල්ලෙන රෑන කිතුලක
හැඩ වරල නැති එක නුහුරද ඔය හැටිම
නා දළු ලෙලෙන දෙතොලක පැහැය
සායම් මතින් මතු නොකරමි
රස්තා කෙල්ලෙක් වෙන එකක රහසක් සොයමි

ඇට මාල පාට පාටින් ගෙළ මාල කර පළඳමි
පය තබන ලාලිත ගමන් කුමටද අසමි
නීල පීත නූලකින් වළලු හැඩ පරදමි
රස්තා කෙල්ලෙක් වෙන එකක රහසක් සොයමි

ඇතිනි පැටවුන් කර තියාගෙන ඇතිනි අම්මා වෙලා
පතිනි බල ගැන නොකියමි නොකරමි නොහොබිනා
ලොබු ඩැහැන් වැට අද්දරින් අතු ඉති මුවා කරමින්
බලන උන් හට ඇති තරම් හිපොපිය හැඩ දමමි
රස්තා කෙල්ලෙක් වෙන එකක රහසක් සොයමි

ඉඳහිට ඔතන මලක රස තනියම උරමි
අක්බඹර කෙහෙරැලි රැලි රැලි සදමි
මාර්ජුවානා සුවඳ දැයි හදවතින් අසමි
ටැටූවක් කොටාගෙන අත් නැති හැට්ට අඳිනෙමි
මිනිසත් කමේ අනුහස් මනු හදට පවසමි
බොබ් මාලෙ ගීතම සිවුරුහන් කරනෙමි
රස්තා කෙල්ලෙක් වෙන එකක රහසක් සොයමි.

රෙගේ නැටුමක් දමා දමා හතිලමි
මගේ විජිතයෙ මම අග රැජිණ වෙමි
රස්තා කෙල්ලෙක් වෙලා රහ අත්විඳිමි.

Wednesday, March 29, 2017

ප්‍රේමයට හැකිවේද දැවි දැවී නොදැවෙන්න

ක්ෂණයකින් ඇවිලෙන ගින්න සේ
ඇසිල්ලෙන් අංශු මාත්‍රයකින් ද,
විමසිල්ල කිසිත් නැති තැනකින්
ප්‍රේමයට හැකිය සියල්ලම දවන්නට

විඩාබර වෙහෙසකින් සැදෑවේ
ඉරමලත් මුකුලිතව යන්න යන විට
හේතුවක් නැති හේතු මැද්දෙදි
ප්‍රේමයට හැකිය සියල්ලම දවන්නට

සෘතු මාරු සංසිද්ධි හිඩැස් සිතුවිලි ගෙනත්
පෙති හැලුන මලකටත් කතාවක් තියෙද්දී
ආදරය බිංදුවෙන් බිංදුවට හැලි හැලි යද්දි
ප්‍රේමයට හැකිවේද දැවි දැවි නොදැවෙන්න

Monday, March 27, 2017

සඳවතිය ඉඟිලිලා



පුවත -
තම සැමියාද හෘද රෝගියෙක් නිසා විදේශගත වුනු බිරිඳක් විදේශයේදි මිය ගිය පුවතක්. ඒ ගැන අසා මට දැනුණු සිතුවිල්ලක්.
____________________________________

පුංචි තරු කැට බිමට ඇවිදින් කතා කරලා
අතින් අල්ලන් පැතුම් දෙන්නැති හිත පුරෝලා
පාඩුවෙම ඇස් පියාගෙන දිනුදු රහසින් වැලපිලා
යන්න දෙන්නැති සඳවතිය හට දුරු රටට ඉඟිළිලා


පිච්ච සේපාලිකා සුවඳක් හදවතේ මැද සඟවලා
සද්ද නැතිවම බලා ඉන්නැති පිනි බිංදු ඇස් පියවලා
තුනීයට එන සීත සුළඟට රහස් කිසිවක් පවසලා
ඇතින්නිය දුර ඇදෙන්නැති සිහින විමනක් අන්දලා

සෘතු මාරුවක් නැති දිවි ගමන ගිම්හනෙන් හෙම්බත්වෙලා
බලා ඉද්දිම ලපටි පැළ බිමට නැමුණේ හිස කැරකිලා
පලා හද ගැබ බලා යන්නට කවුරුවත් නැත පේවිලා
උරහිසේ බර දරන් සඳ ඒ නිසයි ගියෙ දුක් ඉවසලා


සිඟිති කුසපොතු පිටට අැලවී කැටයමක හැඬ මතුවෙලා
දකින නෙතු යට කඳුළු එන්නැති හිතක දුක්ගිනි ඇවිලිලා
දුගති ජීවිතෙ තිත තබන්නට තිබූ පාදය ගොස් ලිස්සලා
හඩති වැළපෙති කුමුදු මල් අද සඳ දියම නිති ඉල්ලලා






#දිනිති #පරණකවි 2014

Sunday, March 26, 2017

Happy Birthday ආලවන්ත හුඳකලාවෙ සිට

සබඳ මේ බ්ලොගයටත් වසර 7 ක් සපිරෙයි. මේ මගේ දෙවන බ්ලොගයයි. පළමු එක මටත් නොකියා යන්න ගිය පසු මගෙ තනියට ආ ආලවන්ත හුඳකලාවට මා ප්‍රිය කරමි. 

ඉතින් හිට්ස් ගන්නවත්, ට්‍රැපික් පස්සෙ දුවන්නවත් කිසි හදිස්සියක් නැති ආලවන්ත හුඳකලාව, හුඳෙකලාවෙම ඔහේ යයි. 
ඉඳහිට ලියන කවියකට, කතාවකට , ලිපියකට ඉඩක් දී පාඩුවෙම බලා සිටියි.

හැමදාම වගේ දුකා අයියාට තුති.බ්ලොගයක් හදාගන්නා හැටි කියාදුන්නාට. එදා මෙදාතුර ආලවන්ත හුඳෙකලාවට ආ ගිය සැමට ද අපමණක් තුති පුදමි.  සුබ උපන් දිනයක් ආලවන්ත හුඳකලාවට.

Tuesday, February 28, 2017

ලේ කඳුළු

සඳක් බැසගෙන යන කලාවට
කවක් ලියවෙයි නොදත් තාලෙට
රැහැයි හඬ ඉල්ලන සවණතකට
බැහැයි නොකියා අඬාපන් උලලේනියේ තරඟයට
මොර ගෙඩි , පැණි වරකා සුවඳට එල්ලුන වවුලන්ද
කජු ගෙඩි බිම දමන සද්දය හිත වටකර යුධ පිටියක්ය
රඹුටන් ගහේ මැද හරියේ එල්ලුන බකමූණෙක්ද
හූමිටි තලන හැටි පුදුමයි මා ගැන දැනුනාවත්ද
දේදුනු පිපෙනවද තරුවැල් මඟ කියනකොට
පොරිමල් සුවඳ හිත ඉල්ලයි ගොළුවත සතුටක්ය
පීදුනු රෑකඩුපුලක් ඉවකරනා මැඩියෙක්ද
බෝවිටි පඳුර යට හිටියා දුටුවේ නැහැ කවුරුත්ම
සැලමුතු සිහින ගුලිකර හැට්ටය අස්සෙ ඔබා
පිවිතුරු පිච්ච මල නෙතු සඟලම බිමට යවා
කළුතර බෝධියේ මලසුන හිතින් මවා
අළුකර යැවුව හැටි පුදුමයි සෙනෙහසද අසා
අම්මේ ප්‍රේම කෙරුවේ හදබිත මත දෙව් රුවක් තනා
යන්නේ කොහෙද නොමඇසුවේ දෙවිදුන් ඔහුය සිතා
දන්නේ දෙයියො විතරයි ලේ කඳුළත් මගෙම තමා
අම්මේ දල්වපන් පහනක්, කළුවර සොහොන මෙමා

Friday, February 24, 2017

කෙටි ඇසුර

අපට තිබුණේ කෙටි ඇසුරවල්
ළඟට ගොස් හැරී එන හමුවීම්
මතක අතරින් අලුත් සඳ සොයන්
පපුව අතගගා හූල්ලන තනිකම්
දෙතොල් හාදුවක හැඩ රුව මනින
ෆල්යින් කිස් එකකින් මත්වෙන
ගිහින් එන්නම් කියා ඇස්වලින් මතුරන
අපට තිබුණේ කෙටි ඇසුරවල්
මුරංඩුම සුළං රැල්ලකට ඉව අල්ලන
පාව යන ගාර්ඩිනියා සුවඳකට සම කරන
ඒ තමයි අපි අතර තිබිය යුතු ස්මරණ
කිය කියා නහය නැටවුව වෙලාවල්
අපට තිබුණේ එවන් කෙටි ඇසුරවල්
රාත්‍රියෙ සයනයේ පෙරලි පෙරලී
වහළයේ සිතුවමක් මවන්නට දගලන
එයා මට ආදරෙයි, මාත් එයාට ආදරෙයි
කොට්ටයක් බදාගෙන නොදන්වම නින්දයන
සිහිනයෙන් පවුල් පන්සල් වෙන
අපිට තිබුණේ කෙටිම කෙටි ඇසුරවල්

2017 පෙබරවාරි 18

Monday, January 30, 2017

නොරිදන්න තව

නිමිත්ත - වේසියක් ලෙස සමාජය විසින් හංවඩු ගැසූ , අහම්බයකින් හෝ කුසට එන කළල විනාශ කරමින්, සමාජයෙන් තල්ලු කළ තැන සිට ජීවිතය මැතිරූ කතක්
=============================================
අමාවකට කෙඳිරිලි හඬ මල් මතින් ඇසේ
පලා යන්න බැරි දේවල් කරණමක් ගැසේ
හදාගත්ත හිත වැටේ, දුක මතුවෙයි හිසේ
බදාගන්න ඉඩ දුන්නේ, ගිනි ගනියි කුසේ
කුරුළු පැටවු සිහින දකියි කණාමැදිරි එලි අතරේ
අරළු ගැටත් පැණි රහකට දැනෙයි වෙහෙස දිවි කතරේ
පරලු පාන් ගැන කවියක් කියාදෙන්න මගෙ මිතුරේ
සළෙලු වුනත් පෙම පුදුමයි යන තරමට උන් අතුරේ
ගෑණු ලෙඩේ හැදුන දාට හදවත කෑගසා
නෑර එකක් ඉමි පෙළකට සියල්ල ඉවසා
රෑක පැන්න හරස් ඉණිත් නිතරම ඉකිගසා
පාට දෙන්නෙ කවුරුද බන් අසයි හිතෙන් මුසා
ලිහෙන ඉරෙන ස‍ළුපිලි වල සුවඳ ටිකක් උරා
ඉරට හඳට කවි කිවුවට ඉන්න හැකිද දරා
අතට පයට වෙහෙස අරන් වැඩපල ටික කොරා
කුසට එකෙක් එන පාරට දැමුවෙමි සිතුවිලි මරා
ගෑණු හිතක් හෙල්ලෙනවා ඇඟිලි ගනියි හැම වාරෙට
පෑයු හඳක් කෝ අහසට කළුවරමයි හතර කොනට
පෑරු හිතක් පාර පාර එපා ඔබත් තළු මරන්ට
වේසකමත් රැකියාවක් කලේ ඔබයි කාසිවලට
#දිනිති 2017/01/30

Saturday, January 21, 2017

පැමිණි දේ පැණි රසයි.



නිතර මල්වල සුවඳ සොරකම්
කරන සුළඟක් වේය මනරම්
බඹර තුඩුවල ඊය හොඳනම්
මලත් සුළඟත් දෙකෙම සැනසුම්

මලින් මලකට ගියත් සමනල්
අතින් අල්ලන් කරයි ඇවටිල්
හිතින් බැදගෙන සුවඳ බඳවල්
උනුන් වැළපෙයි වසා කටවල්


මලට , සුළඟට බඹර, සමනල
ඇතිය එක එක ලෙසට හැඩතල
හිතට හුරුවට කරන වැඩවල
කුමට සොය සොය ඉතින් පසුතල

Wednesday, January 18, 2017

අම්මේ දෙව්ලොව ඔබ සතුටින් ද ?



අම්මේ කියාපන්, දෙව්ලොව ඔබ සතුටින්ද
දන්නා අදුණනා උදවිය ඔහෙ ඉන්නවද
නැන්දා ඇවිත් ගිය සතියේ දන්නවද
කෙල්ලට තවම කරදරදැයි ඇහුවාද

නින්දා වැස්ස දැන් වැඩි වැඩියෙන් එනවා
ඉන්නා තරම් නෑයන් වෙන අත දිවුවා
රවලා බලන ගැහැණුන් ගමෙ හිඟ නැතුවා
අම්මේ යන්න හිටියේ මං, උඹ ඉස්සර වූවා

ගස්සා පස්ස හන්දියෙ මැණිකෙගෙ අක්කා
උස්සා රෙද්ද ආවා තොවිලයෙ බෙර පළුව
මැස්සා වුනත් මොකටද නැති නම් කුණු ගොඩට
කැස්සා මාත් හයියෙන් වේලුන උගුර මැද


අම්මේ මහන්සිය නිමලා මෙහෙ එනවාද
නැත්නම් කාල නියගල අලයක් දුවන්නද
අරලිය මලක් වත් නොපිපෙයි සොහොන උඩ
විකසිත කුසුම පරවුයේ, පියෙකුගෙ ලිංග මැද

Tuesday, January 17, 2017

හදවතක් මගෙත්.



මමත් ඉන්නේ මඩේමයි
පැටවුන්ට දෙන්න බැරි අසූචියි
උඹේ පැටවුන් කිරි උරද්දී
දුකේ බැහැ මහ ඊරියේ

පැදුරෙ උණුහුම හොයා හොයා

තාම පැටියෙක් මගෙ, බත් පිඩක් ඉල්ලයි
අඳුරෙ අතපත ගාන සසරක
දික්ගැසුම් පොලියක්ය කර්මය

පුල්ලි පුල්ලිය රටා හැදිලා

නුඹේ සියොළඟ එලිය වැටිලා
තල්ලු කර කර පේලි හදලා
දිනෙන් දින උඹෙ ළගයි මරණෙට

මමත් මැරෙනවා උඹත් මැරෙනවා

මරන්නට බැරි කෙලෙස් ගිණුමයි
කෑ ගසාගෙන උඹේ පැටියා
උඹව හොයනවා ඊයෙ දැක්කා

ඊරියක් වුන කුසල අකුසල

දනිමි මනසක් උසස් වුන මම
පූරුවේ තව අත්හරින්නට බැරි
ස්නේහෙ දාරක මහමෙරයි බං

උඹේ ඇස අඟ කඳුළු කැළලක්

දිටිමි රැයකදි ලයිට් එලියෙන්
ලොකු කෙලි මගෙ මේ පාර පැන්නේ
දහය වසරට ගෝරි හරියට


"සත්ව ඝාතක, සත්ව ඝාතක "
වචන හරියට දරුණු අවියක්
කුස් පිරෙන්නට ඇස් පියන් මම
අස් කරමි උඹෙ හුස්ම ඩිංගත්

චුන්ද සූකර දරුණු සසරක

පහුණු පෝයට ලොකු සමිදු දෙසුවේ
කරුණ දැන දැන වීසා ගැහුවට
කාසි වෙනසද බඩගින්නකට
ඉතින් ඊරියෙ උදේ හවසට
මගේ හදවත නුඹට කිවුවේ
නැතත් අවසර උඹෙන් කිසිවිට
හෙටම මේසෙක උඹ, පිපෙයි කරියක

තිත්ත බව දැන දැනම කසායක්

බොන්න වෙනවා දිනක ලෙඩකට
ඇත්ත මම ඌරො මරනවා
පණ පිටින් මැරි මැරී හැමදින

Tuesday, January 3, 2017

ජීවිතය සීතලද මේ හැටි

නුවරඑළියේ මල් තරම්
හැඩවුනා නම් අපේ ජීවිත
පතනෙ ඉස්සී පිපෙන්නේ
සුසුම් නොව මුතු පබළු දිස්නෙට

කැරට් යායට ලියදි පිරුණට
කැරට් විසි දෙක නොවෙයි ජීවිත
කරන්ට් නැති වෙච්ච හදවත්
කොයිතරම් හමුවෙයිද මඟතොට

ලීක්ස් ගස්වල සුවඳ බෙද බෙද
ලක්ස් කැටයක් ගනියි දෝතට
බීට් අලවල රතු නෙමෙයි ඒ
යෞවනියො හෙළු කඳුළු පැහැයය

ගෝව ගෙඩි ගෙඩි හෙට්ටු කර කර
තෝර ගත්තට මුදලාලි හයියට
ගෝව කොළ වගෙ ගැලවිලා විසිවෙයි
තෝරා දෙන්නට බැරිම පැතුමන්

වසන්තය මෙහෙ ගතකරන්නට
දසන්තයෙ උන් ඇවිත් යනවිට
අසන්නට හිත නැමෙයි නිරතුරු
"මහත්තයො ජීවිතය සීතලද මේ හැටි "

ඉතින් සොඳුර

 ඉතින් සොඳුර , ජීවිතේ කොයි හැඩේදැයි නොවිමසන්න, ඔබ ගිය තැන සිට මා  දරාගත්තේ කෙසේ දැයි නොඅසන්න  ආදරයක අකුරු අතරට වැඩි යමක් ඔබේ ඇසුරෙහි මා විඳි...