සඳක් නැතිවම අඬන අහසට...
සඳක් වී නුඹ පෑයුවා...
මලක් නැතිවම වුන්නු විලකට
මලක් වී නුඹ හිනැහුනා....
කදුලු ඇවිදින් රිදෙන ඇස් යට
හිනාවක් වී නුඹ සැනසුවා...
සුසුම ඇවිදින් තැවෙන හද යට...
පැතුම වී නුඹ මතුවුනා....
කටු කොහොල් පිරි දිවි මගට...
මල් පලස වී නුඹ ඇතිරුවා...
මට මමත් නැතිවම වුන්නු යුගයට...
මගෙම වී නුඹ නැවතුනා....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
පිටාරය යයි සොරොව්වේ දිය කදුළු කෙණ්ඩි පිපිරිලා තාම ගම නා කාරණේ කිම පැංචියේ නුඹ කියාපන්..... සංදියේ නුඹව එල්ලන් ඇවිද ගිය ගම් මණ්ඩියේ තාම... -
එකමත් එක රටක අහසෙ ගෑවෙන තරම් උසට මාළිඟයක් තිබුණා. මේ මාලිගයෙ වයසක ආච්චි කෙනෙකුයි සීයා කෙනෙකුයි එක්ක එයාගෙ මිනිපිරිය ජීවත් වුණා. මේ මිනි...
No comments:
Post a Comment
ඔබේ පැමිණිම මට සවියක්.