අනේ මේ හිතක් මට ලැබුනෙ ඇයි......

දන්නවද.....
 
මේ ලියන.....ලියවෙන
හැම අකුරක් ගානෙම...
දැවෙන...ලතවෙන...තැවෙන බව විතරක්ම මම.....


මේ අකුරු දැක වෙන තැවෙන අයෙක් නම් නැත...
මේ අකුරු දැක වෙන විඳවන අයෙක් නම් නැත...
මේ අකුරු දැක වෙන ලතවෙන අයෙක් නම් නැත...
ඒ සිටියේ නම්...උන්නා නම් මේ ලොවටම ඒ මාය....
මා විතරමය.... 


                             විඳින....විඳවන....මේ ආදරය දැනෙන හිතට බර වැඩි වූ හින්දාම මා මෙලොව අතැර යන්නට සිතා උන්නෙමි...සදහටම මේ නෙත් පියා ගන්නට හිතා උන්නෙමි...ඒත් හිතා වුන් දේවත් පතා වුන් දේවත් ඉටු කරගන්නට මට බැරිම වුන හැටි....

                      විසල් අහසක් තරම් සෙනෙහස පුදද්දිත් අබැටක තරම්වත් පෙරලා ආදරයක් නොලබන මා මේ මමම අදත් හුස්ම ගන්නේය...තවම මේ ලොව ජීවත් වෙන්නේය....දැල්වෙන පහන් සිලට අසීමිතව පෙම් කරන මෙරුවෙකු සේ එසේ නොමැති නම් තමාම දැවි දැවි පිච්චී යන බව දැන දැනම ගින්දරට පෙම් බදින පලගැටියකු සේ මමත් ඇබින්දක්වත් ආදරය නැති හදවතක හැපි හැපී ආදරය කරමි....ආදරයම හොයමි....ඒ හිත ළගම වෙලි වෙලි පෙම පුදමි...පුදන ප්‍රේමයට පෙම ප්‍රේමය සොයමි...ලතෙක් බවක් තෙතමනයක් නොමැති බව දැන දැනම ඒ වටාම කැරකෙති....


                    අනේ ගැහැණු හිතකට මේ සා ආදරය කරන්න හිතක් දුන්නේ ඇයි...මේ තරම් දෛවය දඩුවම් කරන්නේ ඇයි...තනිවම මම සිතමි...
  
                          ජිවිතය නම් වුනු මහගිරිදඹේ කොහේ කොතනක හරි මට වැරදී ඇත....ඒ මේ මෙතන කියා හරියටම කියන්නට මම තවම දන්නේ නැත....මට මමත් නැති ලොවක මම තවම හිදින බව විතරක් දනිමි...හුස්මක් හුස්මක් ගානෙ ආදරය කරද්දීත් නොදැනෙන නොපෙනනෙන ලෙස හිදිමින් මේ හිතට දෙන සරදම් නම් මොන තරම් අපුරුද....
    
       හීතලක වැටෙන වැහි බිදුවකටත් පුංචිම පුංචි කුහුඹුවෙකුටත් ආදරය කරන්න තරම් මේ හිත පුරුදු වුයේ කොහොමද...එහෙම ආදරය කරන්නට හිතක් දුන්නේ කිමද....පැලෙන්නට ආදරේ පුදද්දීත් රලු කලු ගලක් සේ හිතක් පපුවක් නැති අයෙකු සේ හිදින්නේ කෙලෙසද....අනේ මේ ආදරය පරිත්‍යාගයක්ම කර මසිතට ආවෙ ඇයි.....