විලක පිපුනු පියුම තරම්
හදවිල මැද නුඹ නැලවෙන්නේ....
මතක රැදුනු හිතම අරන්
යන්න බැරිව මම දගලන්නේ....
රැයක සඳක් වෙලා ඇවිත්
නිදි නැති නෙත් හඬවන්නේ...
මටම මගෙම වෙලා නැතත්
නුඹ සුවදින් හිනැහෙන්නේ....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
පිටාරය යයි සොරොව්වේ දිය කදුළු කෙණ්ඩි පිපිරිලා තාම ගම නා කාරණේ කිම පැංචියේ නුඹ කියාපන්..... සංදියේ නුඹව එල්ලන් ඇවිද ගිය ගම් මණ්ඩියේ තාම... -
එකමත් එක රටක අහසෙ ගෑවෙන තරම් උසට මාළිඟයක් තිබුණා. මේ මාලිගයෙ වයසක ආච්චි කෙනෙකුයි සීයා කෙනෙකුයි එක්ක එයාගෙ මිනිපිරිය ජීවත් වුණා. මේ මිනි...
No comments:
Post a Comment
ඔබේ පැමිණිම මට සවියක්.