ඉතිං සති කිහිපයක් ගෙවී ගියේය. මට දෙව්මිට කතා කරන්නට සිතුණි. දෙව්මිට කතා කරන්නට සිතුවේ ඇගෙන් සිහිනයියා ගැන දැන ගැනිම මගේ අරමුණ විය.
—හලෝ....කියමින් දුරකථනයට සම්බන්ධ වූයේ දෙව්මිය. මොහොතකට සියල්ල අමතක වූවා සේ මට දැනුනි.
—හලෝ.....කවුද කතා කරන්නෙ...?
නැවතත් දෙව්මි ඇසිය..
—දෙව්මි...මං...—
—ආනේ...රන්මුතු මොකද වුනේ මං ගෙදරටවත් කෝල් කලේ නැත්තෙ ඔහේ තත්වය මොන විදිහද කියලා හිතා ගන්න බැරි හින්දා...
—මන්දන්නැ... දෙව්මි...
—ඒ ඇයි රන්මුතු...?
මා සියල්ල දෙව්මි හා දෙඩුවේය. කියා අවසන් වන විට මා හොදටම අඩමින් උන්නෙමි.
—ඒක හොදයි රන්මුතු...
—ඇයි එහෙම කියන්නෙ...
—සිහින අයියා කතා කලා. ඔයාට සතුටින් ඉන්න කිවුවා. ඇරත් සිහින වගේ කෙනෙක් ඔයාලගෙ පවුලට ගැලපෙන් නැති බව දැන්වත් තේරුං ගන්න රන්මුතු....
කියා පසුව කතා කරන්නම් කියා දෙව්මි දුරකථනය විසන්ධි කලේය.
ජීවිතය ඉතිං තව මොනවා මගෙන් ඉල්ලාවිදැයි මා දන්නේ නැත. මට තේරුම් ගන්නට බැරි වුවද කොයිතරම් හඩ වැටුනද සිහිනයියා මගෙන් ඈත්වී ගිය බවක් මට දැනේ. එහෙත් මගේ අවසන් සුසුමෙත් තැවරි ඇත්තේ සිහිනයියාට ඇති ආදරය පමණය. සිහිනයියා නොදකින මහිත පාළු සොහොනක් මෙනි. ඒත් ඔබ කොහේදැයි මා දන්නේ නැත.
මට සතුටින් ඉන්නට කියා ඔබ ගොස්ය. සිහිනයියේ ඔබ ළග ඇර වෙන කොහේවත් මගේ සතුට නැති බව ඔබ නොදන්නවා වාගේ ගියේ ඇයි කියා මට අසන්නට බැරිවිය. අප්පච්චිට හිත හදා ගන්නම් කීවද සිහිනයියා අමතක කර හිත හදා ගන්නේ කෙසේද...?
මා පපුව අල්ලා හොදටම හඩමි. බිම පෙරළි පෙරළී හැඩුවද මගේ හැඩුම ඇසෙන මානයේ කවුරුත් නැත. වැලහින්නක වාගේ හඩා වැටුනද දුක අඩුවූයේ නැත. ෆැක්ට්‍රි යාමද මට තහනම් කටයුත්තක්ය. මම මගේ හදවත අතගා බැළීය. ඔබට බොහෝ පෙම් කරන බව පමණක් හදවත දනිමි. මා ඔබ කිසිදිනක අමතක කරන්නේ නැත. එමෙන්ම මට ඔබව අමතක වන්නේද නැත. මේ ප්‍රේමයේ තරම කිසිවෙකුට තේරෙන්නේ නැත.
දින සතිවී මාස හයක් පමණ ගෙවුණේය. නිවසේ සියළු දේ වෙනදා වාගේ සිදුවූයේය. මේ කාලය පුරාවට මැණිකෙ නැන්දා අපේ ගෙදරට නාවේය. මා කිසිවෙකුන් ඒ ගැන අසන්නටද නොගියේය. සිහිනයියා හිනයක්වීම ගියේය. ඒත් සිහිනයියා හොදින් බව දෙවෙනි අයියා මා හා කිවේය. එය ඇසීමද මට සතුටක් විය. සිහිනයියා දැක ගැනීමේ අමුතු අශාවක් මට ඇතිවිය. ඒත් එයට මට ඉඩකඩ ඇහිරී ඇත. ගෙවුණු හැම දිනයකම කාටත් රහසින් මා හඩා වැටුණි. අඩුම තරමින් ෆැක්ට්‍රියටවත් යන්නට දුන්නා නම් දුකක් නැත. අප්පච්චි අයියලා හිතන්නේ මා හිත හදාගෙන කියාය. මා මියෙන තුරු මේ හිත හදන්නට බැරිබව ඔවුන් නොදන්නවා ඇත. සිහිනයියාටද මා සේම හිත හදා ගන්නට බැරිව ඇත.
එදා ඉරිදාවක් විය. අප්පච්චි උදේම මගේ කාමරයට ආවේය. අප්පච්චි අත පාර්සලයක්ද විය.
—මගෙ මැණික කොහොමද....?
කියා මා නළලත සිප ගත්තේය.
—පුතේ අද සේනාධීර අන්කල් එනවා...එයා හොද තැනකින් ඔයාට යෝජනාවක් ගෙනත් තිබුණා...ඉතිං අද ඒ අය එනවා ඔයාව බලන්න...
මා අභියස හෙනයක් පිපිරුවා සේ දෙකකුළ පණ නැතිවී ගියේය. එහෙමම ඇදමත ඉදගත් මා අප්පච්චි දෙස බැලිය..
—ඔව් පුතේ ඒ ළමයා හරි හොදයි. අද ඒ අය එනකොට අදින්න මං සාරියක් ගෙනාවා....
සිහිනයියා වැනි හොද අය සිටියදි කපුවන් දමා නොදන්නා මිනිසුන් හොදයැයි තේරුවේ කෙසේදැයි...අප්පච්චිගෙන් අහන්න මට සිත් විය. ඒත් එසේ කියා අප්පච්චිගේ හිත රිදවීමට නොහැකි නිසා මම නිහඩව උන්නෙමි.
එදා උදයේ සිටම කුස්සියේ කෑම පිළියෙප වන බව මට සුවදින් දැණිනි. අනෙක් මෙහෙකරුවන්ද කඩිමුඩියේ වත්ත පිටිය ගේදොර අස්පස් කරන්නේය. දහවල් එකොලහ වන විට අමුත්තන් අපේ ගෙදරට ආ බව මා වාහන සද්දයෙන් හදුනා ගත්තෙමි. ඇද උඩ දමා තිබුණ සාරිය දෙස හිස් බැල්මෙන් බලා උන්නා මිස මහිත කිසි අරමුණක් නොවීය. ඒ අතරතුර ලොකු නැන්දා කාමරයට හිස දමා
—කෝ....රෝසමල තාම ලැහැස්ති නැද්ද....?
කියා ඇසුවේය. කිසිවක් නොදෙඩූ මා දෙස බලමින් ලොකු නැන්දා
—එන්න මං අන්දන්න....
කියමින් මට සාරිය ඇන්දවූවේය. කණ්නාඩිය තුළින් දුටු රුවට මේ මමදැයි විශ්වාස කළ නොහැකි තරමට මා හැඩට වුන්නි. අනෙක් ඇදුම්වලට වඩා සාරියට පිරිපුන් බවක් මා සිරුරින් දිස්විය.
—රෝසමලට ඇස්වහක් වදින්නෙපා...
කියමින් ලොකු නැන්දා මා කොපුලතක් සිප ගත්තේය. අප්පච්චි පැමිණ මා අතින් අල්වාගෙන විසිත්ත කාමරයට යෑමට පඩිපෙළ බැස්සේය. ඒ අතර තුර
—පුතා සතුටින් නේද...?
කියා අප්පච්චි විමසු විට කිසිවක් නොපවසා හිසින් මම ඔව් යැයි කීවෙමි. සිහිනයියා ගියදා සිට මට සතුට කොහින්දැයි අප්පච්චිගෙන් අසන්නට බැරිය. පුතාගෙ සතුට මගෙත් සතුට යැයි කිවූ අප්පච්චි අද මා සතුටින් දැයි අසයි.
—මේ මගෙ මැණික....
කියමින් අප්පච්චි වැඩිහිටි කාන්තාවන් දෙදෙනෙකුද ඒ හා සම වයසේ පිරිමියෙකු හා හොදින් හැද පැළද සිටි පිරිමි ළමයෙකු ඉදිරිපිටදි කීවේය.
—යමු ගිහින් කතා කරන්න.....
කියමින් ලොකු නැන්දා අත තිබුණ බුලත් හෙප්පුව මා අතට දුන් අප්පච්චි අර පිරිමි ළමයා ළග නැවතිනි.
—මේ විශ්ව...
කියා අර පිරිමි ළමයාව හදුන්වා දුනි. හිසවත් නොඋස්සවා මා ඒ ළමයාට බුලත් හෙප්පුව දික්කර දී ලොකු අයියාට තුරුල් වුනෙමි.ඒ උණුසුම මට රැකවරනයක් විය.
—දහවල් කෑම වෙලාවෙන් පස්සෙ ඒ දෙන්නට කතා කර ගන්න ඉඩ දෙමුයි....
කියමින් අප්පච්චිලා වෙන කතාවක පැටලිය. ඒ වැඩියමක් ව්‍යාපාර ලෝකය ගැනය.
—යමු නංගි එළියට....
කියා විශ්ව මට කතා කලේය. අකමැත්තෙන් වුවද ඔහු සමග මාද මිදුලට බැස්සේය.
—මං කැමතියි ඔයත් එක්ක කතා කරලා විස්තර ටිකක් දැන ගන්න...
විශ්ව කියයි. කිසිවක් නෑසුනු ලෙසම මා බිම බලාගෙන හිදියෙමි.
—මං ඔයාට සදකිරණි කියන්නම්....
එසේ කියන විට මම දෑස ඔසවා ඔහු දෙස බැලීය. විශේෂත්වයක් නොදුටුවද ඒ මුහුණ තුළ යම් පැහැදිලි කමක් මා දුටුවේය. එය කෙසේදැයි කියන්නට මා නොදත්තේය. සිහිනයියා ගැන කියන්නට සිතුනද මේ ආගන්තුක පිරිමියා මා හදුනාගෙන තවම පැය කිහිපයකි. එවෙනි අයෙකු ළග මගේ හිත දිග අරින්නේ ඇයිදැයි කියා මා හිතත් සමග තර්ක කලේය.
—ඔයා මාත් එක්ක කතා කරන් නැත්තෙ මට අකමැතිද...?
යලිත් විශ්ව කියවයි. ඔහුට කියන්නට තරම් අකමැත්තක් පෙනුමේ නැත. නමුත් එක හිත දෙදෙනෙකු ළග නතර කරන්නට බැහැයි කියන්නට මට බැරිය. මගේ හිතේ අස්සක් මුල්ලක් නෑරම හිදියේ හිදින්නේ සිහිනයියාය. ඇගේ හැම ලේ බිදුවකම කැලතී තිඛෙන්නේ සිහිනයියාට ඇති ආදරයයි.
—ඔයාගෙ හිතේ වෙන කෙනෙක් ගැන තියනවනම් මට කියන්න සදකිරණි....
විශ්ව එසේ කියනවාත් සමග මම ඇස් උස්සා හොදට ඔහු දෙස බැලීය. විශ්ව හොද අයෙකු යැයි මට සිතුණි. එහෙත් මගේ ප්‍රේමය ගැන ඔහුට කියා මා ඔහුගෙන් සිහිනයියාව ඉල්ලන්නේ කෙසේද...? මගේ හීනය මුදුන් පත් කර ගන්නට නොව අප්පච්චිගේ හීනය කඩා ඉහිරවා දාන්නට බැරි කමකින් මම පසුතැවුනෙමි.
—කමක් නෑ ඔයා මාත් එක්ක කතා කරන්න අකමැති නම් අපි වෙන දවසක කතා කරමු. යං ඇතුළට...
කියා ඔහු ඉස්සර විය. මා ඔහු පසුපසින් නිවසට ඇතුළු වනවිට
—දෙන්නත් එක්ක කතා කලාදැයි...?
විශ්වගේ මව ඇසීය. ඒ අසල ලොකු නැන්දාද රැදී හිදියේය.
—ඔව් සදකිරණි හරි හොදයි....
කියා විශ්ව කීවේය. මට ඔහු ගැන පුදුම සිතිණි. මා ඔහු සමග වචනයක්වත් දෙඩුවේ නැත. එහෙත් ඔහු එසේ කීවේ ඇයි දැයි සිතමින් මා මගේ කාමරයට යන්නට පඩිපෙළ නැග්ගෙමි.
නෙතු පියා බැලුවෙමි
හිත වසා හිදියෙමි
මුව පියා ගත්තෙමි
ඒත් ඔබ මා අසලමයි...
එන්න එපා කීවත් ඔබහට
හුළග වගේ ඔබ දැවටෙයි.....
ලංවෙන්න එපා කීවත් මා
සුවද වගේ ඔබ හමා ගලයි....
හදවත අතගා බැලුවත් මා
ඔබ හැමතැන සක්මන් කරතී....
ඒ පිය සටහන් මහිත උඩින් ගෙන
පිටවෙන්නට යැයි කියනු බැරී....
//..නෙතු පියා බැලුවෙමි
ReplyDeleteහිත වසා හිදියෙමි
මුව පියා ගත්තෙමි
ඒත් ඔබ මා අසලමයි...//
කතාව නම් හැමදාම වගේ ලස්සනට ලියවිලා තියනවා අක්කි..ඒ වගේම අද කවිය ගැන නම් කියන්න වචන නැති තරම්..ඒ තරමට කවිය ලස්සනයි....