කුසුමක් විකසිත වන්නට මල් පොට්ටුව
දුක් වින්ද තරම්....
බඹර කුලේ උන් නෑ කවදාවත් දන්නේ....
වැස්සක් දෙන්නට අහසක් දරාන
දුක් වින්ද තරම්...
පොළවට නම් නෑ කිසිදා වැටහෙන්නේ....
ගගුලක් හදනට උල්පත වී දිය බිදු
දුක් වින්ද තරම්
සිදු නම් නෑ කවදාවත් දන්නේ.....
පුරපස වන්නට සඳ හඩමින්
දුක් වින්ද තරම්....
කළුවර රෑ නම් නෑ දන්නේ...
කප්පර සෙනෙහස පොඳි බදිමින්
දුක් වින්ද තරම්
නුඹ නම් නෑ දන්නේ....
නුඹගෙ නමට මම පේ වෙන්නට
දුක් වින්ද තරම්.....
නුඹ නම් නෑ කිසිදා දන්නේ...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
පිටාරය යයි සොරොව්වේ දිය කදුළු කෙණ්ඩි පිපිරිලා තාම ගම නා කාරණේ කිම පැංචියේ නුඹ කියාපන්..... සංදියේ නුඹව එල්ලන් ඇවිද ගිය ගම් මණ්ඩියේ තාම... -
එකමත් එක රටක අහසෙ ගෑවෙන තරම් උසට මාළිඟයක් තිබුණා. මේ මාලිගයෙ වයසක ආච්චි කෙනෙකුයි සීයා කෙනෙකුයි එක්ක එයාගෙ මිනිපිරිය ජීවත් වුණා. මේ මිනි...
No comments:
Post a Comment
ඔබේ පැමිණිම මට සවියක්.