අතීතයේ සුවඳ සොයා

ඇල් මැරුණ කවි හිත ළගින් මං අතීතයට ඇස් හරෝනව. හරියටම මගෙ උපන් දිනයක් දවසක මං නාරාහේන්පිට පොලිස් රෝහලේ හෙඳ සිසුවියක් විදිහට හා හා පුරා කියල පුහුණුවට ගිය දවස. එදා අපෙ අයියා ( මගෙ නැන්දගෙ පුතා ) මාව එක්කගෙන ගිය හැටි අදත් මතක් වෙනව. මම මුලින්ම රෝගීන් එක්ක ගැවසෙන්න පටන් ගත්තෙ පොලිස් රෝහලේදි. ඒ භයානක යුද්ධය ඇවිලෙන කාලෙ. කොයි වෙලේ බ්ලාස්ට් එකක් වෙලා ඇම්බියුලන්ස් එයිද කියල කවුරුත් හරිම සෝදියෙන් ඉන්නෙ.


එහෙට පැද්දි පැද්දි මෙහෙට පැද්දි පැද්දි රෝහලේ ගේට්ටුව ගාවින් යන දුම්රිය වෙලාවකට මහම මහ කරදරයක්. ගේට්ටුව ගාවම තිබුණ ඉන්ජෙක්ෂන් රූම් එක මගේ පලමු පුහුණු ස්ථානය වුනා. කොයි අත බැලුවත් කටු කටු කටු විතරයි. ලේ ගන්නව බෙහෙත් විදිනව මගේ හිත ගැස්සෙනව ඒ හැම පාරකම. ඇයි ඉතින් අපි පන්ති කාමරයෙදි පුහුණුවට කලේ එක එක්කෙනාට B12 එකක් විදල අතට ඉන්ජෙක්ෂන් කට්ට ගත්ත විතරයි.


එදා ඒ ඉන්ජෙක්ෂන් කාමරේ හිටිය ආදරණියම හෙඳිය තමයි නන්දනි මිස්. ඒක බාරව හිටියෙ කුලතුංග සර්. සහායට හිටියෙ වාසනා මිස්. ඊලග කෙනා තමා අලුතෙන්ම ගිය පුංචි මං. ලොකු සද්දන්ත ඇගවල් තියෙන පොලිසියෙ අයත් ඇවිත් එන්නත් විදින්න ඉදගන්න පුටුවෙ ඉදගත්තම මුහුණවල් හැකිලෙනව. පුංචි තිගැස්මක් එනව. ඒව මං දැක්කා. මට මුලින්ම කිවුවෙ පුලුන් බෝල කරල තියන්න කියල. ඊට පස්සෙ ඒ අය කරන දිහා බලා ඉන්න කිවුව. එදා දවසම මගෙ රාජකාරිය වුනේ ඒ දේ තමා.


පස්සෙ දවස් දෙකකින් විතර බෙහෙත් ජාති ගැන කියල දිල ඔන්න මටත් එන්නත් කටුව අල්ලන්නෙ මෙහෙමයි ඒකට බෙහෙත් දාන්නෙ මෙහෙමයි කියල කියල දුන්නා. ඔන්න මුල්ම එන්නත මට විදින්න ලැබුණ දවස. ඒක එන්නත් කරන්න වුනේ ගැහැණු කෙනෙක්ට. ඒකත් ඩීප්‍රොප්‍රොවේරා එකක්. හප්පා කිරි සුදු පාට කුප්පිය අරගෙන දැන් සිරිංජරයට ගන්නව මං. මගෙ පපුව ඩිග් ඩිග් ගානව. කකුල් දෙක පණ නැහැ වගේ. බය වැඩි කමටම දාහඩියත් දැම්ම මට. පිට දිගේ දහඩිය බිංදු යනව මට දැනෙනව. මුහුණු රතු කරගෙන අත ගැහෙද්දි මං දැන් පුලුන් කෑල්ලෙන් අතේ ඒ එන්නත ලබා දෙන තැන පිරිසිදු කලා. නන්දනි මිස් මං ගාවම දකුණු පැත්තෙ හිටගෙන නැමිල උදව්වට බලා ඉන්නව. ඇයගෙ හුස්ම ටික මගෙ මුහුණට වදිනව.. "රෝගියෙක්ට අපි බය බව දැනුනොත් ඔවුන් එන්නත ගන්න එක ප්‍රතික්ෂේප කරනව" කියල මට මුලින්ම නන්දනි මිස් කියල තිබුණ. අනේ ඉතින් දෙවියන් බුදුන් සිහිකරගෙන එන්නත විදින්න යද්දි මෙන්න දඩස් බඩස් ගගා කෝච්චියක් යනව. මාව නිකන්ම ගැස්සුණා. කෝ ඕක විදින්න කියල නන්දනි මිස් කියද්දි කොහේවත් නැති හයියක් අරන් එක හුස්මට මං එන්නත ශරිරගත කලා. ඊට පස්සෙ රිදුණද කියලත් ඇහුව.  :-D  නෑ මිස් කියල ඇය කියද්දි තමා මං ඉහළට අරන් තිබුණ හුස්ම පාරක් නිවි හැනහිල්ලෙ පහලට දැම්මෙ. 


එන්නත් කාමරේ හොදම එක ඒක නෙමෙයි. පිලිගැනීමේ කවුන්ටරය ඉදිරිපසින් තියෙද්දි එතනට එන සෑම සියළු දෙනාවම පේන්න පුටුවක් තියන් වැඩක් නැති වෙලාවට බල බලා ඉන්න එක. ඒ දවස්වල වයසත් අවුල්නෙ ඉතින්. ලස්සන තරුණ පොලිස් කාරයො එද්දි චුට්ටක් ඇස් උස්සල බලනව තමයි. ඒත් ඉතින් මගෙ පවුලෙ නෑදැ කෙනෙක් ඉහළම තනතුරක් දරපු නිසා මට දඟ වැඩක් කාරිය කරන්න බැහැ. මොකද එයා හිටි ගමන් පොලිස් රෝහලට එද්දි හතර වටේම අය සැලියුට් ගහල ඇයව පිලිගනිද්දි මං ඉතින් අර නම්බුවද මොකක්ද එක රකින්න එපැයි.  :/ 

මේ මතක වල මං වැඩියම ආස ඔෆිසර් වාට්ටුවට තමා. ඒකෙ එකක් සංවේදිම කතාවක්. අනික මට සමිප කතාවක්. සංවේදිම කතාව මං කියන්නම්කො. ඒ උතුරෙ බ්ලාස්ට් එකකින් පිරිමි ඇඟ එහෙම නැත්නම් පුරුෂ ලිංගයට හානිවෙලා හිටිය විශේෂ කාර්ය බලකායෙ නිළධාරිය. ඔහුට දවසක් ඇර දවසක් තුවාල වලට බෙහෙත් දමද්දි ඔහු විදින වේදනාව දෙවෙනි වෙන්නෙ අම්ම කෙනෙක් දරුවෙක් බිහි කරන එකට විතරයි කියල මට හිතුණ වාර අනන්තයි. ඒ වගෙම ඔහුගෙ දකුණු කකුලත් නැහැ ඒ බ්ලාස්ට් එකෙන්ම. මට රැට හිනෙන් ඉදන් පේන තත්වෙට ඒ දේ පත්වුනා. 

මට ටිකක් සමීප දේ කියන්නෙ උණ හැදිල ඒ වාට්ටුවට ඇතුලත් වෙලා හිටිය ජනාධිපති ආරක්ෂක අංශයෙ කෙනෙක්. එයා දකුණෙ තෙලිජ්ජවිල හරි කඩවම් කෙනෙක් ඇහ්. ඔහුට ප්‍රතිකාර කරන්න යන වාරයක් පාසා මොකක්දො ගතියක් මටත් දැනුණ. අන්තිමට ඔහු වාට්ටුවෙන් යද්දි  ලිපිනය දෙන්න චුටි මිස් කියල මගෙන් ඉල්ලගෙනම ගියා. ඊට මාස තුනකට විතර පස්සෙ මෙන්න මට ලියුමක් ආව. පස්සෙ අපි හුගාක් සමීප අය වුනා. ඒත් අද නම් ඔහු කොහෝ කොතන ඉන්නවද කියල මං දන්නෙ නැහැ. 

ඉතින් පොලිස් රෝහලේ මෙස් එකට වෙලා යෝගට් කකා මගෙ හොදම යාලුව වුන හෂිනි එක්ක කියෝපු දේවල් අනන්තයි. අප්‍රමාණයි. ඒ දයාබර මිතුරිය අද කොහේද දන්නෙ නැහැ. හැමදාම හවස 3ට වැඩ නිමාවුනාම අපි දෙන්න කොහුවලට ඇවිත් පළතුරු කඩෙන් පළතුරු නොබිවු දවසක් නැහැ. ඒ සැහැල්ලු අතීතය අද එන්නෙ නැහැ.


ඩොක්ටර් මංජුලා රත්නවීර මැඩම්ගෙ ක්ලිනික් දාට ක්ලිනක් එකේ ෆයිල් එහෙ මෙහෙ ගෙනිහිල්ලම කකුල් කඩෙත්තුව හැදුනම පඩිපෙලේ හොරාට කොච්චර වාඩිවෙලා ඇද්ද... මේට්‍රන් මැඩම්ගෙ තොප්පිය ඈතින් පෙනෙද්දි නැති වැඩක් හරි හොයන් කරපු හැටි මතක් වෙද්දි අද හොදටම හිනා යනව. ඒ හැමදේටම වඩා සුන්දර ඩ්‍රෙසින් රූම් එකේ විහිළු කතා කිය කියා ඩ්‍රෙසින් කරපු හැටි. බෙතඩීන් සුවඳට මං දන්නදා හිටන් හරි ආසයි. ඉතින් ආසාවෙන්ම උන්න එක තැනක් එතන. 

තුංමුල්ලෙ පොලිස් ක්‍රිඩාංගනයෙ පවත්වපු පොලිස් රෝහලේ අවුරුදු උත්සවයෙදි කණාට කණා කිරි කවල දිනපු හැටි. අපේ එන්නත් කාමරේම වාසනා මිස් අවුරුදු කුමාරිය වෙච්ච හැටි. හප්පේ.... අතීතෙ සුවඳ අස්සෙ ඇවිදිද්දි පුදුම තරම් ආදරේ හිතෙනව. නුගේගොඩ පාරවල් දිගේ හවසට ඔෆ්වෙලා මායි යාලුවයි රස්තියාදු ගහල ගහල බර්නාඩ් එක ගාව තියෙන පෙරේරා ඇන්ඩ් සන්ස් එකට ගිහින් හෂිනිගෙ අයියගෙන් බැනුම් අහනකම් කකා බිබි ඉදපු හැටි. ( ඇයගෙ අයියා ඒ දව්වල ඒකෙ රැකියාව කලේ ඒකයි ) 


කවදාවත් නැතිව අද හිත ආපස්සට ගියෙ ඇයි කියල මටවත් හිතාගන්න බැහැ. ඒත් මේ ලිපිය හදිස්සියෙව් අහම්බෙන් හරි මගෙ යාලුව හෂිනිට දකින්නට ලැබුණොත් එයයි මගෙ තියෙන සතුට. ඈ කොහේ කොතනද කියා මංවත් දන්නෙ නැහැ. පිලියන්දල මඩපාත බොල්ගොඩ ගඟ ඇගේ නිවසෙ ඉදිරිපසම තිබුණෙ. ඉතින් මොනයම් හෝ හාස්කමකින් ඇය මෙය දකීවා කියායි මගේ එකම පැතුම.

"දිවි මගේ ඉසිඹුවක හුන්....දයාබර ඈ මට හමුවුනෝතින් "