දන් දෙන්න බැරි ස්නේහේ

නුමා නුඹ නොඑන්නම ගියානම් වනයට
සිරස ගිරිහිස ගා නොවැලපෙමි මෙමං
පෙමා උපමා තනන්නද තව ළමෝ දෙ‍දෙනට
උරහිසක සවි දෙන්න බැරි වෙයිනං

වනේ පීරා කෑගසා හිවලුන් දෝංකාරෙට
තළයි හූ හඬ නිනවුවක් නැත ඉසවුවේ
තනේ දෙන්නට බැරි ගැටවු වයසේ පුතුන්
අසයි බිඳලන්න දොරගුළු පර්වතේ

පිරී කිතුගොස ධජ නගා කේසර ස්වරේ
හැරී එන්නට බැරි බවයි නුඹෙ ඇඟවුනේ
හැපී හිරු අවරට යන විටදි බය හදවතේ
මැරී යන්නට බැරි මවක් මං සනුහරේ...