තනිය තමයි මට කවිකම් ගෙනෙන්නේ

නිතර රිදෙන හදවත තව රිදෙන්නේ
අතුරු සිඳුරු නැති තනිකම පිරෙන්නේ
මිතුරු මිතුරියන් කුමටද සොයන්නේ
අකුරු ගනිමි කවියකි ඉන් මැවෙන්නේ

තනිය තනිය කියා කයිය ගැයෙන්නේ
හරිම මැදක පපු මත්තම රිදෙන්නේ
තැවුල් අවුල් නැහැ හැරදා දුවන්නේ
කැපුම් කෙටුම් ඇත කවිපද ලියෙන්නේ

පංගුපේරුවට ඇවිදින් වචන වුනත් වැදෙන්නේ
රංගකාරි හරි හැටියට පෑන තමයි කියන්නේ
සංවිධානෙ නැති වූවොත් ඇතැගිලි නිදි මරන්නේ
හැන්දැයමේ ඇවිත් යන්න කවි සුළගින් එවන්නේ...

සොදුරු කුමරු කොහි ගියාද නැහැ තතු නම් අසන්නේ
අදුර එන්න අදත් කලින් මගෙ සිහිනය තියෙන්නේ
අඹර පුරා රටා තියන තරුවැල් තනි බිදින්නේ
කවර කළක් ගියත් කවිය නැහැ පුස්ගඳ හමන්නේ...

හිතම බලා බෙහෙත් කියන දොස්තර දුර සිටින්නේ
අතක් අරන් ඇවිද යන්න තව බොහො කල් තියෙන්නේ
දුකක් තමයි හැම කවියෙම එළිවැට ලෙස ගැනෙන්නේ
හුඟක් පෙමක් අද ලැබුණත් හෙටත් තනිය තියෙන්නේ...