*** දෙව්ලොව ගිය අම්මාට ලියමි. ***

අම්මේ දුටුව විට ලියමන මාගේ
වැහි කළු පිරෙන බව ඇත්තක්ය වතේ
එකටම වැටී එක වේලක් ගත්තු දිනේ
සිහියට නඟන් ඇරඹුම මෙහි ඇතිය හොදේ...

කණකර එකින් එක හන්දියෙ කඩයෙ තබා
පත පොත නැවුම් හසරැලි මුව දුන්නෙ එදා
ටක ටොක සැටලයට මුළු ජීවිතය ලියා
රුව ගුණ මලක් බිහිකළෙ ඔබම තමා....

මහ විදුහලේ ඉහළම ලකුණක්ම නිසා
ඉරණම එතන පැහැදිලි බව ඇසුණ තමා
කරණම් ගසා දර දිය ඔබ ඇද්ද නිසා
නොදකින සිහින පිබෙදන්න වුනා

එක එක ඉංගිරිසි ආරය ගත්ත නඩේ
ගොඩයේ එකිය මා විතරයිම වුනේ
අකුරෙන් අකුර දිලිසෙන විටදි පොතේ
දවසින් දවස තරඟය ජිවිතය වුනේ...

පෙව් කිරි ටිකට ණය වෙන බව දන්න නිසා
ගුණ දම් අතු ගෑවෙ පති ගෙය රකිනු කියා
වැල යන අතට මැස්සක් ගහනවා කියා
පැදුරෙන් බිමට වැටුනේ ඔබ මතක් වෙලා

සුවපත් කරන එක ගිලනුන් පිනක් පුතේ
කිය කිය දියණියව තැවුවා ඔබ බුදුන් වගේ
මුසපත් නොවන හදවත රිදවනා දිනේ
නැවතත් නොඑන ලෙස අම්මා ඇයි යන්න ගියේ...

_________________________________
ගව්වෙන් ගව්ව දිව මාළිඟ සදනු කියා
බෝසත් සිතුම් අහකට නම් දමනු එපා
දළ සිඳ වැටෙන දවසක් මතු තිබෙන නිසා
අම්මට තාත්තට පිටුපා යන්න එපා....

( තම මව් එන්න කියද්දී ලංකාවට නොගිය මා මිතුරියට ඇගේ මව ඇයට අහිමි වීම දැක ඇති වුන සිතුවිල්ලකි )