දුකට කියන කවි

නාහෙන් ගලන සොටු දිය නැත වෙන්නේ ඉවර
මාසෙන් වැඩි හරිය රිදෙනව නිතරම උගුර
තාමත් උරුම වින්ටර් ස(ම්)මර් දෙක විතර
මාගෙත් පැතුම් ඇත ඉන්නට මව්බිමෙ නිතර

කෑවත් බඩට දැනුනද නැහැ දැනෙන්නේ
ගෑරුපු ,පිහිය විතරයි රඟ දෙවන්නේ
නෑවත් නොනෑවාමයි හිත කියන්නේ
ආයෙත් කවද මගෙ උන් හා හිදින්නේ

යන එන ගමන් සැප පහසුව ලැබෙන්නේ
ගල් වැලි බොරළු නැහැ දෙපයට ගැටෙන්නේ
ළඟ උන් මළත් නැහැ අනෙකට පෙනෙන්නේ
මේවන් දුකක් හතුරෙක්ටද නොවන්නේ

ඉපදුණ රටත් මඟහළ බව දැනෙන්නේ
ගහකොළ සුවඳ නහයයි ඉව කරන්නේ
ඇළ දොළ මතක් වී හද ඉකි බිඳින්නේ
මට මගෙ එකෙක් ළඟ නැති දුක තියෙන්නේ

2016//12//14