මොනිකා රුවන් පතිරණ වෙත ලියමි

පියුම් විලෙන් කවි මල් වැල් නෙලාගෙන
සියුම් තැනින් හිත් පතුලට ඔබාලන
නැවුම් රසෙන් පිරි නිමැවුම් පුරෝගෙන
වැදුම් ලබන කිවිඳිය ඔබ සදාතන

කිරණ රැසින් දකුණු ලකේ බබලාන

පහන නුඹයි සිරිලක අපෙ කවියාන
නුවණ පිරුණු දුව විය නොම වරදාන
මුහුණ මතක අය වෙති තව අපමාණ

හෙළ කවි වලින් හැමතැන නුඹ වපුරාම

පළකල තෙපුල් මිහිරිය අපහට හැමදාම
පරපුර නූතනේ යයි නුඹ ගිය පාරේම
ඉඳහිට අයකු අසනව කවුරුද කියලාම

පිලිකා මාරයා ඇවිදින් ගියෙ කැන්දාන

නොනිදා ඉන්න නොහිතුවෙ ඇයි තව කල්ම
හැර දා ගියපු එක යහපති යැයි හිතුනේද
කිසිදා නොඑන් මෙහෙ බොරු මුහුණුයි බෝම

සරතැස නිවන්නට සක්වල තෙර සිටිනවද

මඳහස නුඹේ කවි තුළ සිට අත වනනවද
පෙර කළ නොවේ දැන් කිවිවරු දුටුවාද
ගිය එක හොඳයි "මොනිකා" ඔහෙ සුවයෙන්ද ?