Sunday, March 1, 2015

පියසටහන්

වෙලේ පන් නෙලන කොට මහ දවල්
හිස බිමට හරවගෙන රහසින්
අතරින් පතර බලනා එක කුමුදු
කුසුමක් තිබුණ අම්මේ,

එකින් එක පෙති විහිදගෙන
තනියමම සඳ එක්ක හිනැහී
විල් දියක් නැති වුනත් තුටකින්
නිතර ගීයක් රෑපුරා කිවුවා

එදා වාගෙම අදත් අම්මේ
නුඹත් එක්කම එකට වැටිලා
දවල්ටත් නොනිදාම සෙවනැලි
අඳින හැටි නුඹ නම් නොදැක්කා

මතක මංපෙත පෙරළලා අම්මේ
බලන්නට හිතුනොතින් දවසක
මතක් වෙයි ඒ කුමුදු මල ළඟ
නුඹේ කඳුළක කැළලකුත් තිබුණා

4 comments:

  1. හැමදාම වගේ ලස්සන කවියක් අක්කේ..

    ReplyDelete
    Replies
    1. ස්තුතියි මල්ලියේ..

      Delete
  2. අදමයි මේ පැත්තෙ ආවෙ.... ලස්සනයි අක්කෙ.. ජය

    ReplyDelete
    Replies
    1. බොහොම ස්තුතියි මල්ලියේ..

      Delete

ඔබේ පැමිණිම මට සවියක්.

ඉතින් සොඳුර

 ඉතින් සොඳුර , ජීවිතේ කොයි හැඩේදැයි නොවිමසන්න, ඔබ ගිය තැන සිට මා  දරාගත්තේ කෙසේ දැයි නොඅසන්න  ආදරයක අකුරු අතරට වැඩි යමක් ඔබේ ඇසුරෙහි මා විඳි...