හිරු එළිය විත් වැදෙයි
නෙළුම් පොකුණේ පෙති මතට
සෙවනැල්ල යට ඉදන්
ජීවිතය හොයන උන් හැම තැනම.
සඳ කිරණ වැටෙන විට
වික්ටෝරියා උයන මැද
බඩ මහත උන්දලා
දඟලලා උඩ පනියි පේලියට
බිඳ දමා තාප්පය මේ බලන්
රෑ සිරිය කිවුවාට
දන්නවද අඬන පොඩි උන්
තාම ඉන්නවා පුරහල අවට.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
පිටාරය යයි සොරොව්වේ දිය කදුළු කෙණ්ඩි පිපිරිලා තාම ගම නා කාරණේ කිම පැංචියේ නුඹ කියාපන්..... සංදියේ නුඹව එල්ලන් ඇවිද ගිය ගම් මණ්ඩියේ තාම... -
එකමත් එක රටක අහසෙ ගෑවෙන තරම් උසට මාළිඟයක් තිබුණා. මේ මාලිගයෙ වයසක ආච්චි කෙනෙකුයි සීයා කෙනෙකුයි එක්ක එයාගෙ මිනිපිරිය ජීවත් වුණා. මේ මිනි...
තාමත් ඉන්නවා....
ReplyDeleteකාලය විතරයි වෙනස් වෙලා තියෙන්නේ !
ඒක නම් ඇත්ත මධුරංග.
Deleteලස්සනට ලියල තියෙනවා අක්කේ :)
ReplyDeleteස්තුතියි නංගියේ..
Deleteදැන් දැන් කවියේ පන්නරය ලැබූ බව පැහැදිලි වෙනවා...
ReplyDeleteලංකාවෙ ජීවත්වුන මාසෙට දැකපු කියපුව තමා අයියෙ. ලංකාවෙ ඉන්නව නම් අත්දැකිම් වැඩියි.
Deleteවිශාල අදහසක් තනි පද වැල් කීපයකින් පවසා ඇති මේ නිර්මාණය හරිම ලස්සනයි. ඒ වගේම ගොඩාක් අර්ථවත්. ඔයාගේ නිසර්ග ප්‍රතිභාව තව තවත් ඔපවත් වෙන්න දිගටම ලියන්න අක්කේ. මම ඔයාට සුබ පතනවා.
ReplyDeleteමේ දකිවන දිරිය ශක්තියට බොහොම ස්තුතියි නංගියේ.
Delete