හිමියනි මං මක් කරන්නද..?

ළයේ ගින්න ඇවිලෙනවා දුව නොදනී
පැලේ පහන නිවුවේ උන් එක වැරෙනී
මලේ සුවඳ ගෙන යාවිද හිත බයෙනී
කැළේ වන සතුන් ඇවිදින් හිමි රජුනී....

බෝසා දුරක් පිය මැන මැන ඔබ උන්නේ
ඒසා සැපක් කිසි දිනයක දිවි නොවුනේ
මේසා රුදුරු ලෝකය ඔබ වෙන් කෙරුණේ
ඉවසා ඉන්න බැහැ හිමි හට වෙඩි වැදුණේ.....

අත්ලට අරන් පොල් කටුවෙන් හිස පෙගුවේ
කරවට අත දමා තන කිරි ටික පෙවුවේ
කොපුලට කොකුම් ගා සුවඳින් සුව සැදුවේ
මලකට බඹරු මෙතරම් ඇයි වට කෙරුවේ.....

කරවට ගිලුණ විට තව කොහි ගිලෙන්නද
ලිඳකට වැටුණ විට වෙනතක පනින්නද
කරුමය ලැබුව විට අතහැර දුවන්නද
උරුමය වෙච්ච දියණිය ගෙන මියෙන්නද....?