උදුරාගත් අයිතිය

දුනු හී සම වදන් නැතිවම
කුමරුන් සමඟ සරණව යනෙන විට
අතර මඟ පර්වත මුදුනකින්
පෙරලූ පව බර ද කරුමයට

ඵල බර වනස්පති පිරි ලැහැබෙ
සැලමුතු පෙම තිබුණි හද මඩලෙ
ගඟ දිය මත පිපුණු කොඳ කමලෙ
පිනි බිදු සැලුණෙ කිම හිමිදිරියෙ

තුනු සිහිනිගිටි සොඳුරු සියොළඟ
හුනු වී ගලන ස්නේහය අපමණ
කුණු වී ගඳ ගහන මඩ ගොහොර
හමු වී සිප ගත්තෙ කිම විගස

රන් රිදී නෙක වෛවර්ණ
යයි සැලී ගහ කොළද ඈ සමඟ
මං මුලා වැල් ඇතිරු ගමනක
උන් සොරාගත්තා ඇගෙ සිහින

මගෙ දුවේ..

ඉෂ්ඨවෙන්නැති සිහින සඟවන්
ගලා යන ගඟක් ළඟ නැවතුනොත්
මගේ හදවත පතුළෙ ඇත
වරක් හෝ බලපන් දුවේ

සින්න කරගත් මේ ජීවිතේ
බලා හිටි තැනක් නුඹ දැක්කොතින්
ඒ නුඹේ ඇස් දෙකයි
සත්තමයි මගෙ දුවේ

කැඳැල්ලක් නැති කිරිල්ලියො
ආකහේ යට පැටවු රකිනව
නොදැක්කා නම් නුඹ
මගේ වත බලපන් දුවේ

වියරණ කිසිත් සම නැති
නිමාවක සළකුණක් පේන්නැති
තාලයක් නැතිවම ගයන
ගීතයක් මං මගෙ දුවේ

කාලයට ඉඩ දී බලා හිටපන්
පාපයට දඬුවම් එපා කියපන්
සාපයට කිසි දිනක නොගොසින්
හීනියට ජීවිතේ නුඹ වියාපන්.

මගේ අක්කා

මහා වැස්සක හබරල පත්‍රයක් ගෙන
මගේ හිස මත දිය බිංදු පන්නා
වහා ඇවිලෙන කුස ගින්න මතදී
නුඹ අතේ බත් පිඩක් තිබුණා

රාත්‍රියකදි තරු එළිය අරගෙන
වරෙන් කියමින් අත්ලතින් ඇද්දා
කාත් කවුරුත් නැති දිහාවක
මගේ කියමින් බදා ගත්තා

කෝටියක් දේ ගැන කියන්නට
බෝම අසමත් වුනත් දිවියේ
කාසියක් නැති ජීවිතය අස්සේ
මගේ අක්කා ළඟින් රැදුණා