ඉර බැහැල අඬ හෝරාව ළග
මචං වැල්ලේ උඹ උන්න
බීර පෙන දදා හති නගනකොට
ගනිං බන් කිවුවෙ හීනියට....
හප හපා රටකජු එකින් එක
තාලයට අළු කළා උඹ හිතම
කැරලි ගසමින් ආකහට ගිය
දුම් වළලු කොපමණද පැයකට...
නිය අගින් තට්ටුවක් මේසයට
ගස ගසා සිවුරුහන් කළ හඩට
තැනින් තැන නැවතිච්ච රෑ බදුල්ලට
මොනවදෝ උඹ කිවුවෙ නෑසෙන්ට
අතගගා පපුවෙ කෙහෙරොඳ හොඳට
එකින් එක ඇද්දෙ උඹ සීරුවට
දණ ගසාගෙන වැල්ලෙ අඬ සඳ
ගන්න තුරුළට කිවුවෙ උඹටම..
මඳක් රතුපාට උඹේ ඇස් දෙක
නාය ගියෙ කඳු හෙල් කඩාගෙන
වේගයෙන් දුවගොස් වැල්ල මැද්දට
අඬගැසූවා උඹ මැරුණු ප්‍රේමෙට...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
පිටාරය යයි සොරොව්වේ දිය කදුළු කෙණ්ඩි පිපිරිලා තාම ගම නා කාරණේ කිම පැංචියේ නුඹ කියාපන්..... සංදියේ නුඹව එල්ලන් ඇවිද ගිය ගම් මණ්ඩියේ තාම... -
එකමත් එක රටක අහසෙ ගෑවෙන තරම් උසට මාළිඟයක් තිබුණා. මේ මාලිගයෙ වයසක ආච්චි කෙනෙකුයි සීයා කෙනෙකුයි එක්ක එයාගෙ මිනිපිරිය ජීවත් වුණා. මේ මිනි...
විශිෂ්ඨයි.. ඔබ අදහස් කරපු දෙයට වඩා දෙයක් කවියෙන් හැගෙනවා.. ඒක මට පැහැදිලිව කියන්න පුළුවන්.. ලස්සනම කෙටිකතාවකුයි, මේ වගේ කවියකුයි සසදන්න බැරි නිර්මාණ..
ReplyDeleteබොහොමත්ම ස්තුතියි දේශකයා ඇවිත් ගිහින් අදහස් දැක්වුවට.
ReplyDeleteවිඳවීම සහ විරහව... ඇයි අපි තවත් කෙනෙක්ගෙ විරහවක් රස විදින්න ආසා මෙච්චර ???
ReplyDeleteදිනිතිගෙ කවි ලියන බස කොහොමත් කිවත්වයෙන් පිරිලනේ. කවිය වගේම හිත මිතුරු අදහසක්
ReplyDeleteබීල බීල හොඳම හරියෙදි වෙන්න ඕන සිද්ධිය වෙලා තියෙන්නේ.
ReplyDeleteඅත් අහසට විහිදවා
උඹ කියුවා මොනවද
ඒකිට නෑහුණත්
හිස් අහසට ඇසෙන්න ඇති..