සත් පියුම් මත ඇවිදින්න
ඉඩ නොලද්දත් අම්මෙ...
සත් සියක් කප් කල්ම...
නුඹෙ සෙනෙහෙ සුවදයිනෙ...
පලස් අතුරා නොමැති මාවෙත...
කටු කොහොල් විද ගිය ගමනෙ...
සෙවනැල්ල සේ නිති ළග රැදුනෙ...
නුඹ නොවෙද මගෙ අම්මේ...
සංසාර පිකෙතට ඉසින්නට...
පිංසාර සිතුවිල්ල හද රැදුනෙ...
දුක්දූර දිවිගමනෙ වැලපිල්ල...
සරුසාර අස්වැන්න නුඹ දුන්නෙ...
දරුපෙමට හිත පෙම්වත්ම හින්දා...
ගත රුහිරු ලේ කිරට වුන හන්දා...
ඇතිදැඩි කල පිනට මම වුන්නා..
ඒ පින් මතින් නුඹ බුදුවෙයි අම්මා...
No comments:
Post a Comment
ඔබේ පැමිණිම මට සවියක්.