දුවට මවක මිස වෙන කවුරුද

සළු ලිහී නිරුවතින් රුක් ගොමුත් සිටියාට
හිම පොකුරු දෑත පා ලැජ්ජාව වැහුවාට
වටපිටේ සැරිසරන දූවිලුත් හූ සද්ද දැම්මාට
කන්දකම හිස දරන් ලිහිණියෙක් හැමදාම

අහස කැහැපොට ගහන් වැනි වැනී රැවුවාට
සුළඟ හකුලන් නහය වලාකුළු උදුරන් දිවුවාට
පොළව රිදවුම්, ඉඳිමුම්, පැළුම් සඟවගෙන සිටියාට
කන්දකම හිස දරන් ලිහිණියෙක් හැමදාම

ඇන ඇනම රිද්දනා වෙරළකට වාරකන් තිබුණාට
පැන පැනම නටන රැල්ලක උස් හඬක් ඇසුණාට
සිප්පි, පොඩි බෙල්ලො, මින්රැලක් කරතියන් ආවාට
කන්දකම හිස දරන් ලිහිණියෙක් හැමදාම

වසන්තය ඒ තමයි විසිල් පාරක් අතීතයෙ තිබ්බාට
අනන්තය පෙනෙන පපු කුහරෙ ඇරඹුමක් නොදැක්කට
බමන්නට බඹරුනුත් සමනල්ලු පරදවා ගී සිංදු කියුවාට
කන්දකම හිස දරන් ලිහිණියෙක් හැමදාම

වන්දනා නඩ පිටින් සංචාර පක්ෂියො එහෙ මෙහෙට පැන්නාට
සංසාර වංගුවේ තනි අතින් අතිපුඩිය ගසන්නට නොගියාට
විනය කර්මය බලන්නට සනුහරේ අලුයමම ඉණිවැටත් පැන්නාට
ලප පිරුණු සඳවතක පිරිමදියි තටු ලිහිණි අම්මා තවම

2017/10/28